Angelika po dekadzie emigracji wróciła do Polski. Wytrzymała tylko rok

W Polsce nareszcie da się żyć - to słowa Angeliki, Polki planującej powrót z Wielkiej Brytanii do ojczyzny, z którą rozmawialiśmy równo rok temu. 32-latka spędziła dekadę na obczyźnie, ale w 2019 roku postanowiła wywrócić swoje życie do góry nogami i spróbować szczęścia w rodzinnych stronach.

Zobacz również: EXCLUSIVE: „Po 10 latach wracam z emigracji. W Polsce nareszcie da się żyć”

Zrobiła to, ale 12 miesięcy później jej optymizm nieco przygasł. Młoda kobieta dziś chce odwrócić bieg wydarzeń i przygotowuje się do powtórnej emigracji. Obraz kraju nad Wisłą okazał się mocno wyidealizowany, dlatego plany trzeba było szybko zweryfikować Co poszło nie tak?

Oddajemy jej głos.

Pamiętam twoje optymistyczne nastawienie z października ubiegłego roku.

Ja już chyba nie do końca. Byłam zachłyśnięta wizją powrotu do prawdziwego domu i nie docierały do mnie żadne racjonalne argumenty. W naszej rozmowie wspominałam, że nawet rodzina z Polski była sceptycznie nastawiona. Moja decyzja wydawała im się niezrozumiała, ale nie wzięłam tego pod uwagę. Po prostu chciałam za wszelką cenę spróbować.

Żałujesz?

Staram się w życiu niczego nie żałować i powrotu do Polski też nie chcę nazywać błędem. Raczej wyzwaniem, które jednak trzeba sobie odpuścić. Oczekiwania rozjechały się z rzeczywistością, ale przynajmniej wyciągnęłam lekcję. Zrozumiałam, że zapuściłam korzenie w innym kraju i nie tak łatwo będzie mnie przesadzić. Jeśli to w ogóle możliwe. Skoro teraz się nie udało, to w przyszłości będzie jeszcze trudniej.

Odpuszczasz raz na zawsze?

Cały czas mam z tyłu głowy, że nie mogę tam spędzić całej reszty życia i zapomnieć o prawdziwej ojczyźnie. Może za kilkadziesiąt lat, kiedy przejdę na emeryturę, będzie to łatwiejsze. Teraz trzeba jednak pracować, a to okazał się największy problem.

Zobacz również: Ile Polacy naprawdę zarabiają za granicą? Wcale nie śpią na pieniądzach

Wielu komentatorów zwracało uwagę na to, że zanim postawisz nogę na polskiej ziemi, powinnaś mieć wcześniej zapewnioną pracę. Poszłaś na żywioł?

Próbowałam znaleźć coś na odległość, ale to nie takie proste. Zwłaszcza w tak wąskiej branży, jak moja. Zajmuję się zawodowo projektowaniem wnętrz dla biura architektonicznego. W Wielkiej Brytanii to ogromny rynek, a w Polsce nadal dość niszowy. Tym bardziej w moich rodzinnych stronach, a nie uśmiechało mi się mieszkać w zupełnie innym mieście. Nie po to chciałam wrócić. Dlatego tak - poszłam na żywioł.

Domyślam się, że nie wszystko poszło zgodnie z planem.

Na szczęście miałam trochę pieniędzy, które pozwalały mi na początku przeżyć. Mogłam spokojnie rozejrzeć się za pracą, co trwało kilka tygodni. Sytuacja raczej nie do wyobrażenia w UK. Ostatecznie musiałam zatrudnić się w zupełnie innym miejscu i za naprawdę śmieszne pieniądze. Nikogo nie interesowało moje doświadczenie czy perfekcyjna znajomość języka.

Pierwsze rozczarowanie?

Pierwsze poważne, ale później było ich jeszcze sporo. Moje wyobrażenia spełniły się w jakichś 20 procentach. Reszta stanęła na głowie.

Zacznijmy od pozytywnych zaskoczeń.

Naprawdę poczułam, że wróciłam do siebie. Mój kraj, język, widoki. Tylko trudno to docenić, kiedy nie gra cała reszta. Pojawiły się problemy z pracą, znalezieniem odpowiedniego mieszkania, formalnościami. Zaczęłam nawet kłócić się z rodziną, którą do tej pory miałam od święta. Szybko pojawiła się tęsknota za tym, co zostawiłam. Widzisz? Mam mówić o pozytywach, a od razu marudzę. Rozczarowałam się i to boli.

Czym konkretnie?

Nie krajem jako takim, ale brakiem możliwości, na które liczyłam. No i ciężką atmosferą. Przebywając tutaj na stałe czuje się konflikt, wrogość niektórych, wpływ polityki na dosłownie wszystko. Jest tak gęsto, że można siekierę w powietrzu zawiesić. Oczywiście swoje zrobiła też pandemia, która pechowo przyszła akurat w przełomowym dla mnie roku. Ale ja już nie próbuję tego nawet analizować. Po prostu chcę wrócić.

Nie boisz się o tym głośno mówić?

Że się pomyliłam? Że popełniłam błąd i wycofuję się z tego, co wygadywałam rok wcześniej? Nie. Każdy ma prawo błądzić. Podtrzymuję większość swoich słów, ale po prostu ja osobiście nie umiem się tutaj odnaleźć. Ułożyłam sobie dorosłe życie gdzie indziej i próbowałam je przenieść do Polski. A tak się nie da. Do końca roku wrócę na stare śmieci. Przynajmniej wiem, że spróbowałam.

Zobacz również: LIST: „Wróciłam z emigracji, ale nie potrafię żyć w Polsce. Kupiłam bilet powrotny”