Mam dopiero 24 lata, a za sobą już rozwód. Sama nie mogę w to uwierzyć. Jeszcze trzy lata temu wydawało mi się, że znalazłam miłość życia. Zakochaliśmy się bardzo szybko i ślub wydawał się naturalnym krokiem. Wszystko działo się błyskawicznie, zaręczyny, przygotowania, ceremonia. Byłam pewna, że to początek pięknej drogi.
Już kilka miesięcy po ślubie zaczęły się pierwsze zgrzyty. On wracał coraz później z pracy, stawał się drażliwy, spędzał czas przed telewizorem. Ja chciałam rozmawiać, planować, rozwijać się razem, a on unikał tematów i miał pretensje, że czepiam się o drobiazgi. Z czasem przestaliśmy spędzać ze sobą czas. Każde żyło swoim życiem, tylko pod jednym dachem.
Zobacz także: „Urodziłam dziecko po 40. Ciągle spotykam się z krytyką”
Najgorsze były kłótnie. Potrafiliśmy sprzeczać się o wszystko. Rachunki, obowiązki domowe, spotkania ze znajomymi. On zarzucał mi, że jestem niedojrzała, ja miałam poczucie, że w ogóle mu na mnie nie zależy. Próbowaliśmy terapii par, ale on nie chciał współpracować. W końcu padły słowa, których nie dało się cofnąć. Zrozumiałam, że to małżeństwo nie ma już przyszłości.
Rozwód był formalnie bez orzekania o winie, ale emocjonalnie czuję się przegrana. Mam wrażenie, że zawiodłam samą siebie i wszystkich dookoła. Gdy widzę znajomych planujących śluby, czuję ukłucie zazdrości. Boję się, że przez ten bagaż nikt już nie potraktuje mnie poważnie w związku.
Wiem, że wiele osób ma za sobą rozwody, ale ja mam dopiero 24 lata. Czuję, jakby moje życie już na starcie było naznaczone porażką. Nie umiem przestać się wstydzić.
Alicja
