Wszystkie moje związki to porażka. Wyglądają bardzo podobnie, a schemat wciąż się powtarza. Zakochuję się w pewnych siebie, czarujących mężczyznach. Początki są wspaniałe, romantyczne. Słodkie wiadomości, codzienne telefony, ogromne zainteresowanie. Słyszę, że jestem wyjątkowa, że „czegoś takiego jeszcze nie było”. Ja daję się w to wciągnąć, bo kto z nas nie chce być kochany? Ale potem, jak zawsze, zauważam, że ich pewność siebie to raczej próba przejęcia nade mną kontroli i czar znika.
Zobacz także: Wskazówka, która uzdrowi Twój związek. Doradzają ją terapeuci par
Partnerzy zaczynają mnie kontrolować, testować moją lojalność, wpędzać w poczucie winy. Zaczyna się emocjonalna huśtawka. Raz jestem najważniejsza, raz niegodna nawet wiadomości. I znów czuję się jak mała dziewczynka, która czeka, aż ktoś się nią zaopiekuje, chociaż obiecywałam sobie, że już nigdy.
Zdaję sobie sprawę z tego, że sama jestem sobie winna. Od wielu lat powtarzam ten sam schemat. Każdy mój związek mnie unieszczęśliwia. Każdy kolejny partner jest narcyzem, który podcina mi skrzydła i stara się mnie od siebie uzależnić. Pomimo tej wiedzy i tak łapię przynęty następnych toksyków. Mam trzydzieści pięć lat, a czasem myślę naiwnie jak nastolatka.
Nie wiem, czy to ja mam jakiś „toksyczny radar”, czy może to oni wyczuwają we mnie coś, co pozwala im wejść z butami w moje życie. A może to we mnie jest coś, co potrzebuje emocjonalnego chaosu, by poczuć, że to „prawdziwa miłość”? Chcę wierzyć, że zasługuję na zdrową relację, na spokój, na partnerstwo. Chciałabym zacząć prowadzić normalne życie jak moje przyjaciółki, mieć kochającego męża, dziecko.
Ania
Zobacz także: Młodsza siostra wychodzi za mąż. Ja od lat jestem singielką
„Jak ja mam się z tym czuć?”.
