„Ciężarna partnerka zabrania mi wychodzić z domu...”

Wiadomość o tym, że będziemy mieli dziecko wywróciła w jej życiu wszystko. Z dnia na dzień przestała palić (nie robiła tego nałogowo, raczej popalała od czasu do czasu), zaczęła się zdrowo odżywiać, dużo spać, ograniczyła stresujące sytuacje. To jest naprawdę godne podziwu i wielki szacunek jej się za to należy. Ale. No właśnie.

Prawda jest taka, że od kiedy ona jest w ciąży, ja też zacząłem żyć jak ciężarna kobieta. Takie ustaliła zasady, a jak próbuję się przeciwstawić, to natychmiast jest atak histerii. Niby jej nie kocham, nie chcę dziecka, będę złym ojcem, jestem nieodpowiedzialny i cała litania innych zarzutów.

W czym problem? Chociażby wyjście do znajomych wieczorem. Od wielkiego święta. Jej to nie pasuje.

Naprawdę bardzo się zmieniłem i skaczę wokół niej, jak jakiś głupi. Ale czy to powód, żeby już w ogóle odciąć się od świata, przyjaciół, jakichkolwiek przyjemności? Dla niej wymarzony scenariusz to wieczór we dwoje. Ona sobie drzemie, ja jestem obok i na nią patrzę. Cokolwiek innego wydaje jej się nieodpowiedzialne, bo jakim prawem ja gdzieś wychodzę, jak ona musi leżeć. Problem w tym, że wcale nie musi. Tak sobie wymyśliła i teraz mnie terroryzuje.

Nie mówię, że chcę ostro imprezować, jak kiedyś, wracać nad ranem pijany i niepokoić ciężarną dziewczynę. Sam dobrze wiem, na co mogę sobie pozwolić. Po prostu chciałbym przynajmniej raz w tygodniu wyjść z domu, oderwać się od wszystkiego, także od niej. Posiedzieć z kumplami, wypić dosłownie jedno piwo, pogadać. Potrzebuję takiego kontaktu, a ona mi zabrania...

Zdarzyło mi się to bez jej zezwolenia i do dzisiaj żałuję. Potem przez kilka dni chodziła ze skwaszoną miną i prawie w ogóle się nie odzywała.

Czy ja naprawdę jestem aż tak złym człowiekiem, bo idę do kolegi i zostawiam ją samą w domu? Na zdrowy rozum to jest zupełnie normalna sytuacja, ale ona oczywiście dramatyzuje. Tym bardziej, że mogłaby zrobić dokładnie to samo. Nie przesadzajmy, bo to nie jest jeszcze zaawansowana ciąża, wszystko z nią w porządku i sam słyszałem lekarza, który powiedział, żeby starała się żyć normalnie.

Jeśli już się z kimś widuje, to sytuacja wygląda tak, że ja mam być i tak obok. Przychodzi koleżanka jedna z drugą, ja wychodzę do drugiego pokoju, one sobie siedzą i gadają, potem ja przejmuję nad nią opiekę. Ciągle musi mieć kogoś przy sobie. A żeby sama gdzieś wyszła, to nie, bo przecież jest w ciąży. To jest wytłumaczenie na wszystko.

Dlaczego ona robi z siebie ciężko chorą kobietę? Nie mówię, że ma podnosić ciężary i skakać na bungee, ale jest w tym trochę przesady.

Kiedyś w naszym związku było trochę niezależności. Oczywiście bardzo się kochaliśmy, ale to nikomu nie przeszkadzało, żeby czasem się rozerwać osobno. Ona z koleżankami, ja z kolegami, potem często te „imprezy” się łączyły i było fajnie. Teraz dla niej istnieje tylko kanapa w naszym mieszkaniu. Mam siedzieć nad nią, patrzeć, wzruszać się rosnącym brzuchem i czekać na to, aż słodko zaśnie. Nie mówię, że mam coś przeciwko, ale dzień w dzień?!

Czuję, że ona niepotrzebnie ogranicza siebie i mnie przy okazji. Kompletnie nic jej się nie dzieje, ale wystarczyło powiedzieć, że jest w ciąży i nagle zupełnie inna osoba. Poszła na zwolenienie w pracy, nic w domu nie robi, ode mnie wymaga. To chyba nie jest normalne...

Tylko jak jej to powiedzieć, żeby się nie obraziła?

Przemek

Zobacz także: Dziwaczne, kontrowersyjne, ośmieszające. Imiona, którymi rodzice naprawdę chcieli nazwać swoje dzieci...