LIST: „Mieszkam naprzeciwko przedszkola. Ten hałas nie daje mi żyć”

Wprowadzając się do własnego mieszkania każdy marzy o wysokim komforcie życia. Przeglądając oferty na rynku nieruchomości zwracamy uwagę także na otoczenie, w którym być może przyjdzie nam zamieszkać - czy będziemy mieli blisko do sklepu, gdzie wyjść na spacer czy do kawiarni. Trzymamy też kciuki za to, aby okazało się, że za ścianą mamy sympatycznych i niehałaśliwych, za to pomocnych sąsiadów. 

Zobacz również: „Podczas kwarantanny moi sąsiedzi robią gruntowny remont. Czy mogę gdzieś to zgłosić?”

Tak dla wielu osób wyglądają idealne warunki do życia na swoim. Niestety rzeczywistość bywa inna, o wiele bardziej brutalna. Nierzadko dopiero po fakcie okazuje się, że w mieszkaniu, do którego właśnie odebraliśmy klucze, raczej nie zaznamy ciszy i spokoju. Tak jak Paulina, której blok sąsiaduje bezpośrednio z przedszkolem. Hałas zwyczajnie nie daje jej żyć. 

Fot. iStock

Uciążliwy hałas z przedszkola  

“Trzy lata temu wreszcie wprowadziłam się do małego, ale własnego mieszkanka na osiedlu średniej wielkości. Poza okazjonalnymi imprezami właściwie nie miałam na co narzekać. Aż pewnego dnia w budynku dokładnie naprzeciwko mojego otworzyło się małe prywatne przedszkole. Moje okna wychodzą idealnie na podlegający mu plac zabaw. I tak właśnie zaczął się mój horror, który trwa właściwie nieustannie, ale najgorzej jest właśnie teraz, w okresie letnim, gdy temperatury są wysokie. Od samego rana horda dzieci biega po placu zabaw, rzuca zabawkami i krzyczy wniebogłosy. Gdy jedna grupa wreszcie wraca do budynku, cisza trwa zaledwie przez ok. 10 minut, bo zaraz jej miejsce zajmuje następna grupa. Ta sytuacja powtarza się parokrotnie w ciągu dnia – bo korzystając z pięknej pogody dzieci bawią się na świeżym powietrzu. 

Oczywiście jest to dla mnie zrozumiałe - w końcu sama kiedyś byłam dzieckiem i sama uwielbiałam bawić się na placu zabaw. Natomiast to, czego nie jestem w stanie zrozumieć, to że nikt nie liczy się z nami, mieszkańcami. Przedszkolanki ewidentnie nic nie robią sobie ze wrzasku, który jest po prostu nie do zniesienia. Czym innym jest przecież pokrzykiwanie do siebie w trakcie zabawy, a czym innym zwykłe, kolokwialnie rzecz ujmując, darcie się, żeby zwrócić na siebie uwagę. Jednak ani razu nie słyszałam, aby opiekunki zwróciły uwagę któremuś z dzieci. Rozumiem, że trudno jest zapanować nad taką gromadką kilkulatków, ale one nawet nie starają się tego zrobić.  

Tymczasem mieszkańcy, w tym ja, musimy żyć w tym hałasie. W czasie pandemii jest o wiele gorzej. Na początku był spokój, bo przedszkola były nieczynne, ale po odmrożeniu ośrodków opieki wszystko wróciło do normy. Z tym że dla nas, wciąż pracujących dzień w dzień z domu, sytuacja znacznie się pogorszyła. Non stop siedzimy w tym wrzasku. Owszem, zamknięte okna trochę pomagają, ale naprawdę nie da się za długo wytrzymać przy zamkniętych oknach gdy temperatury znacznie przekraczają 25 stopni. Doszło wręcz do tego, że z nadzieją sprawdzam prognozę pogody i modlę się o chłodniejszy dzień, a najlepiej deszcz – tylko wtedy mam pewność, że nie spędzę kolejnego dnia przy akompaniamencie rozwrzeszczanych dzieci. Ostatnio zastanawiam się, czy nie skontaktować się z władzami przedszkola i nie poprosić ich o rozwiązanie tej sytuacji. Myślę, że mimo wszystko można jakoś zapanować nad dziećmi i zwyczajnie przypominać im o tym, że bawią się w bezpośrednim sąsiedztwie bloków mieszkalnych. Moim zdaniem to naprawdę da się załatwić - w końcu wystarczy po prostu szanować siebie nawzajem”.  

Paulina, 32 lata 

Zobacz również: LIST: „W akcie desperacji napisałam anonim do sąsiadów. Ich dzieci zakłócają ciszę”