LIST: „Zostałam brafitterką. Nie uwierzycie, co kobiety ukrywają w stanikach”

W życiu nie myślałam, że będę się zajmować czymś takim. Zaczęłam rozsyłać CV do różnego rodzaju sklepów i sieci, bo chciałam na chwilę zaczepić się w handlu. Zgłaszałam się praktycznie gdzie popadnie, żeby udało się gdziekolwiek. Nie miałam z góry ustalone, że chcę pracować w odzieżowym, kosmetycznym albo obuwniczym. Byłam na kilku rozmowach i wtedy odezwała się pani z salonu z bielizną.

Zobacz również: Klientka zrobiła TO na środku sklepu. Właściciel postanowił dać jej nauczkę

Stawka podobna jak w innych miejscach, ale wydawało mi się to znacznie ciekawsze. Chciała mnie wysłać na warsztaty, bo dostrzegła we mnie potencjał. „Ma pani prezencję i gadane, więc coś z tego będzie” - stwierdziła. Najpierw sama wprowadziła mnie w temat, a później przez kilka dni byłam szkolona w większej grupie. Tu nie chodziło tylko o sprzedaż staników, ale ich dobieranie.

I tak zostałam brafitterką, czyli osobą, dzięki której klientka ma kupić idealny biustonosz.

Na początku bardzo mi się to podobało. Nie byłam zwykłą sprzedawczynią, ale już prawie ekspertką w tej dziedzinie. Kilka obsłużonych pań, wszystkie sympatyczne i zadowolone z mojej pomocy. Ale później zaczęła się proza dnia codziennego i trafiały do mnie coraz dziwniejsze kobiety. Pierwszy raz poczułam dyskomfort i towarzyszy mi on praktycznie cały czas.

Jeśli któraś z was nigdy nie była u brafitterki - to nie jest tak, że spoglądam na biust i od razu wiem, jaki stanik podać. Trzeba to zmierzyć, spojrzeć, dopasować rękami, nauczyć klientkę go zbierać do miseczki. Codziennie oglądam i dotykam najróżniejsze piersi. Powinnam przywyknąć, a jednak cały czas nie mogę się przyzwyczaić do niektórych widoków.

Moje wyobrażenie na ten temat brało się z tego, co dała mi natura albo zobaczyłam w TV. Rzeczywistość jest jednak bardziej skomplikowana.

Zobacz również: „Klienci powinni o tym wiedzieć”. Poznaj największe tajemnice kasjerów

Przyznam szczerze, że czasem się wzdrygam, gdy widzę wielkie blizny po operacjach. Wyczuwam pod rękami twarde implanty. Zdarzają się nieprzyjemnie mokre odparzenia, a włosy na sutkach to naprawdę chleb powszedni. Najgorzej jest chyba wtedy, gdy klientka ma ogromne, ale zupełnie sflaczałe i obwisłe piersi. Zbierając je do miseczki mam wrażenie, że wyrabiam ciasto. Wyglądają jak wymiona.

Jeszcze dziwniej jest wtedy, gdy przychodzi pani rzekomo z miseczką C, a ja jej muszę powiedzieć, że to nawet nie jest A. Jej biust przypomina maleńkie rodzynki przyklejone do sernika. Czasami się obraża. Tak, jak gdybym to ja je zmniejszyła. Naoglądam się za wszystkie czasy i coraz częściej myślę o tym, że to nie dla mnie.

Niby potrafię się dogadywać i prawie nikt nie wychodzi z salonu bez bielizny, ale chyba nie jest to warte swojej ceny. Cierpi na tym moje zdrowie psychiczne.

Powiecie - no to się zwolnij, skoro tak cię wszystko brzydzi. Właśnie nie wszystko. A poza tym czuję się lojalna wobec szefowej, która we mnie uwierzyła. Zainwestowała czas i pieniądze w moje szkolenie. Już nawet słyszałam, że mam potencjał i za jakiś czas to być może ja będę przyjmowała nowe dziewczyny do pracy. Niby fajne zajęcie, bo nie siedzi się bez sensu za biurkiem od rana do wieczora, ale niesmak jest.

Najgorzej jest w czasie upałów. Wszystko się lepi, skóra skrzypi, tylko przykładasz biustonosz i już mokry. No i ta myśl z tyłu głowy: gdybym miała takie piersi, to sama w życiu bym nie poszła do brafitterki. A klientki mi ufają, przez co czuję się nielojalna. Niby to wciąż tylko handel, ale same widzicie, że różni się od handlowania czymkolwiek innym.

A postanowiłam napisać, bo być może ktoś myśli o takiej pracy. Albo namówię potencjalne klientki, żeby przed wizytą w salonie chociaż ogoliły sutki…

Marta

Zobacz również: Kasjerka bezlitosna dla klientów dyskontu. Wyznała, czym najbardziej ją denerwują