„Zakochałam się w facecie, którego nie mogę mieć”

Każdy, kto kiedykolwiek przeżył nieodwzajemnioną miłość wie, że nie ma gorszego uczucia. Wszechogarniające poczucie pustki, ból, samotność i to najgorsze – bezsilność. Nieszczęśliwie zakochany człowiek wielokrotnie obiecuje sobie, że zapomni o ukochanej osobie i zacznie wszystko od nowa, ale tę batalię o własne szczęście przegrywa kilkanaście razy dziennie. Prędzej czy później wraca myślami do swojej sympatii i wybacza jej wszystko – nawet brak zainteresowania i niedostępność.

Na temat braku wzajemności powstały najpiękniejsze wiersze miłosne. Żaden z nich nie jest jednak w stanie oddać w pełni tego, jak wyniszczające może to być uczucie.

Zobacz także: „Po raz pierwszy wybrałam się w podróż z chłopakiem. Po dwóch dniach miałam go dosyć”

„Mam 25 lat i nigdy nie byłam w poważnym związku. Zawsze miałam spore wymagania co do mężczyzn i nie chciałam się spotykać z byle kim. Zdarzały się po drodze jakieś randki, jakieś zauroczenia, ale prędzej czy później dochodziłam do wniosku, że to nie jest facet dla mnie i że nie powinnam marnować ani jego czasu, ani tym bardziej swojego. Nie przejmowałam się tym, że wciąż nie poznałam Tego Jedynego. W głębi duszy wiedziałam, że któregoś dnia on stanie na mojej drodze.

Wydaje mi się, że jestem dość atrakcyjna i ogólnie podobam się facetom. Wielu z nich zapraszało mnie na randki. W firmie, w której pracuję od pół roku, podrywało mnie kilku kolegów, ale zazwyczaj kończyło się na jednej kawie. Jeśli widzę, że chłopakowi zależy tylko na jednym lub że rozmowa kompletnie się nam nie klei, nie kontynuuję takiej znajomości i mówię wprost, żebyśmy zostali kolegami.

W nowej firmie oprócz nich poznałam też Justynę, z którą zaprzyjaźniłyśmy się już pierwszego dnia. To rewelacyjna dziewczyna, bardzo miła, życzliwa, kochana. Jesteśmy w podobnym wieku, tylko że ona rok temu wyszła za mąż. Historia jej związku jest piękna i bardzo wzruszająca, bo ona i Kuba znają się prawie od dziecka. Najpierw się nie znosili i sobie nawzajem dokuczali, a kiedy oboje wylądowali w tej samej klasie w liceum, stali się nierozłączni. Zakochali się i tak zostało do dziś.

Justyna wielokrotnie opowiadała mi, że Kuba jest najwspanialszym facetem, jakiego zna. Jest zaradny, umie gotować, kocha zwierzęta, jest bardzo czuły. Można się nim zauroczyć od samych opowieści.

Kilka miesięcy temu Justyna zaprosiła mnie do siebie na kolację, żebym wreszcie poznała jej męża. Okazało się, że w jej zachwytach nad nim nie było ani odrobiny przesady. Nie dość, że ten facet jest bardzo sympatyczny i widać po nim, jak bardzo kocha i szanuje Justynę, to w dodatku jest niesamowicie przystojny. Na pewno regularnie uprawia sport, bo ma szerokie ramiona i wyrzeźbioną sylwetkę. Poza tym ma przystojną twarz, zarost i fajnie się ubiera. Jest bardzo w moim typie, zarówno jeśli chodzi o wygląd, jak i charakter.

Nigdy nie skrzywdziłabym Justyny, dlatego nie ma mowy o jakiejś próbie flirtu z mojej strony. Od naszego pierwszego spotkania nie mogę jednak przestać o nim myśleć. Wyobrażam sobie, jakby to było, gdybym to ja była na miejscu Justyny, ale po chwili sama siebie karcę za takie myśli. Wiem, że to nie wypada. Ona jest moją przyjaciółką, a on jest jej mężem. Nie zmienia to jednak faktu, że nigdy wcześniej do żadnego faceta nie czułam tego, co do Kuby. Czuję, że on jest moim ideałem i że pasowalibyśmy do siebie. Mamy mnóstwo wspólnych tematów, podobne poczucie humoru, te same priorytety. Gdyby odwzajemniał moje uczucia mogłoby z tego wyjść coś poważnego, ale on nie widzi świata poza Justyną. Bardzo ją kocha, a ja po prostu jestem dla niego zwykłą znajomą.

Chciałabym już się odkochać w Kubie i widzieć w nim po prostu przyjaciela. Nie umiem jednak przestać o nim myśleć i fantazjować, jakby to było być jego kobietą. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś spotkam wolnego faceta, który mu dorówna.

Julia”

Zobacz także: „Rok temu brałam ślub. Mąż już chce rozwodu” (Historia Kasi)