LIST: „Poprosiłam o miejsce, a pasażerowie się na mnie rzucili. Zostałam upokorzona”

Przyznam szczerze, że zawsze śmieszył mnie ten temat. Walka o miejsce siedzące w komunikacji miejskiej wydawała mi się czymś upokarzającym i absurdalnym. Nigdy nie jest tak źle, żeby człowiek nie mógł chwilę postać. Poza tym, ludzie nie są wcale tacy straszni. Wielu ustępuje, a niektórych wystarczy grzecznie poprosić. Jaka ja byłam naiwna…

Zobacz również: LIST: „Dlaczego mam ustępować miejsca brzuchatym? Przecież ciąża to nie choroba!”

Myślałam tak głównie dlatego, że sama nie musiałam podróżować w ten sposób. Z autobusu czy tramwaju korzystałam naprawdę od święta. Samochód nie odpalił albo jechałam na jakąś imprezę. Dla świętego spokoju zawsze stałam i w nosie miałam, co dzieje się wokół mnie. Widziałam za to młodych ludzi, którzy oferowali pomoc starszym.

Wiecie co? Dopiero teraz zobaczyłam, że w kraju jednak panuje znieczulica i każdy myśli tylko o sobie.

Od kilku tygodni nie jeżdżę autem, bo go nie mam. Jeszcze nie wiem, czy odważę się znowu wsiąść za kółko. W grudniu miałam bardzo poważnie wyglądający wypadek, a samochód nadawał się tylko do kasacji. To mogło się dla mnie skończyć bardzo źle, ale żyję, jakoś funkcjonuję i nie jest najgorzej. Co nie oznacza, że nie odniosłam żadnych obrażeń.

Najbardziej ucierpiał mój kręgosłup. Jest cały, ale trochę mniej sprawny, niż wcześniej. Często boli, dlatego jestem w trakcie rehabilitacji. 2-3 razy w tygodniu przez godzinę ćwiczę i wykonują na mnie różne zabiegi. Z oczywistych względów do kliniki docieram komunikacją miejską. Siedzenie w samochodzie mnie męczy i mam też uraz psychiczny.

Przesiadłam się do autobusu i zrozumiałam, o co chodzi tym wszystkim ludziom narzekającym na brak wrażliwości Polaków.

Zobacz również: Pasażer autobusu nie ustąpił miejsca kobiecie w 8. miesiącu ciąży. Zemściła się w najlepszy możliwy sposób

Nie mam siwej głowy i zmarszczek, ani wielkiego ciążowego brzucha. Normalnie chodzę, a moje dolegliwości nie są widoczne gołym okiem. Dlatego nawet nie marzę o tym, by ktoś ustąpił mi miejsca. Jeśli go potrzebuję, a naprawdę nie mam wyjścia, to muszę poprosić. Ale coraz bardziej się tego boję. Niektórzy reagują histerycznie, gdy chcę zająć ich miejsce.

Większość kręci nosem, niektórzy udają, że nie słyszą, zdarzają się też głupie odzywki. Albo awantury na cały autobus, tak jak ostatnio. Godziny szczytu, pojazd wypełniony po brzegi, wchodzę i szukam „ofiary”. Padło na dziewczynę - pewnie ledwo po trzydziestce. Błagalnym tonem tłumaczę jej, że jestem po wypadku i bardzo prosiłabym o miejsce.

No i się zaczęło. Zrobiła z tego aferę, do której dołączyli się inni pasażerowie.

Ona nazwała mnie bezczelną, bo na pewno symuluję. Jakaś starsza pani mówiła coś o roszczeniowości młodych i naszym wygodnictwie. „Ja też jeż jestem zmęczona i jakoś się nie proszę!” - dodała inna kobieta. Skoro dałam radę tam wejść, to postać też mogę. Zrobił się z tego niesamowity jazgot, a wszystkie złe emocje skumulowały się na mnie.

Jednej z tych osób odpowiedziałam, że niektórych dolegliwości nie widać. Jeśli ktoś prosi o pomoc, to widocznie ma taką potrzebę. No to usłyszałam, że cwaniara ze mnie. Wysiadłam na najbliższym przystanku, bo nie mogłam znieść już tego upokarzania i oskarżania mnie o wszystko co najgorsze.

Doznałam wypadku, jadę na rehabilitację i po prostu chciałam usiąść. Dla Polaków jestem bezczelną oszustką. Ręce opadają.

Kamila

Zobacz również: „W autobusie kobieta kazała mi się przesiąść na miejsce dla osób puszystych”