„Mam 30 lat, zakochałam się w maturzyście” (Historia Wioli)

Sama nie wiem, kiedy zaczął mi się podobać. Na pewno nie jest przystojny. Piotr ma około 190 cm wzrostu, lekko się garbi i ma pryszcze. Uroku dodaje mu męski głos i zarost. I ten jego wzrok... Nie raz rumieniłam się pod jego wpływem.

Po kilku tygodniach pracy z Piotrem Wiola zaczęła uważniej dbać o to, jak wygląda. Starannie czesała się i ubierała. Nie zapominała też o perfumach.

- Kolejnym sygnałem dla mnie, że coś się dzieje, była dla mnie chęć bliższego kontaktu z nim. Mimochodem próbowałam się czegoś o nim dowiedzieć. Specjalnie tak układałam tematy, które poruszaliśmy na korepetycjach, aby zejść na bardziej prywatne kwestie. Dzięki temu udało mi się dowiedzieć, że nie ma dziewczyny, jest jedynakiem i interesuje się koszykówką. W przyszłości chciałby zostać agentem nieruchomości.

Wiola uważnie obserwowała zachowanie Piotra, ale nie doszukała się w nim zainteresowania swoją osobą. Chłopak kilka razy zarumienił się przy niej, ale nic poza tym.

- Wydaje mi się, że on mnie lubi, a rozmowy ze mną sprawiają mu przyjemność. Poza tym kilka razy dostał rumieńców na mój widok. Pamiętam, że miało to miejsce podczas zaglądania mi w dekolt. Nie wiem jednak, czy to zwykły męski instynkt czy coś więcej. Niektórzy spytają zatem, dlaczego robię sobie nadzieję? Przecież młodzi mężczyźni potrafią w ten sposób reagować bez emocjonalnego powodu. Zresztą rumieniec może oznaczać wiele rzeczy. Powiem wam zatem, z jakiego powodu w ogóle myślę o nas jako potencjalnej parze. Kiedyś na mieście spotkałam Piotra z kolegami i słyszałam jak jeden mówił do niego, że lubi starsze kobiety. Nie słyszałam jego odpowiedzi. Szybko odeszłam, bo nie chciałam, żeby zauważyli, że ich rozmowa mnie zainteresowała. Teraz trochę żałuję, bo nie daje mi spokoju. A co jeśli chodziło o mnie?

W każdym razie korepetycje z Piotrem już dobiegły końca. Teraz nie mogę znaleźć sobie miejsca. Tęsknię za nim, a świadomość, że nigdy więcej go nie zobaczę, sprawia mi ból. Nie mogę jeść ani spać. Uważam, że on jest kimś wyjątkowym. Nie przypomina chłopaków w swoim wieku.

Mam świadomość, że to dziwne, bo ja mam 30 lat. Dzieli nas 11 lat, a w przypadku, gdy facet jest młodszy, różnica ma większe znaczenie. Wiadomo, że mężczyźni dojrzewają później niż kobiety.

Nie wiem, czy podjąć jakieś kroki w celu zbliżenia się do niego czy nie. Dziś kilka razy brałam do ręki telefon i zastanawiałam się, czy do niego zadzwonić. Chciałam spytać, jak poszła mu część pisemna z języka polskiego. Odłożyłam jednak telefon. Bałam się, że wyjdę na idiotkę.

Wiola wpadła na pomysł, żeby skontaktować się z Piotrem po jego egzaminie z języka angielskiego.

- Wydaje mi się, że będzie bardziej uzasadnione, jeżeli zapytam, jak mu poszło z angielskiego. W końcu udzielałam mu korepetycji, więc mam prawo się zainteresować. To chyba nie będzie zbyt dziwne. Zawsze mogę się wytłumaczyć uprzejmością.

Myślałam też o tym, aby zaprosić go na kawę i omówić z nim egzamin. Jeżeli się mną interesuje jak kobietą, na pewno przystanie, a jeśli nie, pewnie odmówi. Chociaż istnieje też możliwość, że odbierze moje zaproszenie jako koleżeńską propozycję W końcu trochę się poznaliśmy przez ostatnie kilka miesięcy i nawiązaliśmy jakiś kontakt.

 12 drobnych szczegółów w Twoim makijażu, których faceci nie znoszą

Nie mogę uwierzyć, że ja – rozsądna 30-latka – zakochałam się w maturzyście. Na szczęście umiem rozpoznawać uczucia i wiem, że do tego chłopaka czuję coś wyjątkowego. Boję się tylko, że on nie... Oczywiście zastanawiam się też, co się stanie, gdy on odwzajemni moje uczucia. Czy zostaniemy parą? Mieszkamy w niedużym mieście. Ludzie się znają przynajmniej z widzenia i lubią plotkować. Obawiam się, że nasz związek nie zostałby dobrze odebrany. Mogłabym nawet zostać posądzona o uwiedzenie go. Rodzice Piotra na pewno nie byliby zachwyceni. Gdybym była matką, nie chciałabym, aby mój 19-letni syn związał się ze starszą kobietą, 30-latką. Pewnie marzyłabym o synowej, u której jest większe prawdopodobieństwo urodzenia dzieci. Ale chyba za bardzo wybiegam myślami w przyszłość. Na razie nie wiem nawet, co mu w duszy gra...

Myślicie, że skontaktowanie się z nim to dobry pomysł? Od naszego ostatniego widzenia minęły dwa tygodnie. On sam nie daje znaku życia. A może się ośmieszę, jeżeli odezwę się pierwsza?