Historia Sylwii: „Mąż powiedział mi coś okrutnego. Do tej pory nie mogę się pozbierać...”

- Od kilku miesięcy mąż ciągle narzeka, że się nim nie zajmuję i nie poświęcam mu czasu. Z wszystkiego jest niezadowolony. A przecież ja się tak bardzo staram! Chociaż mogłabym pospać dłużej, wstaję o tej samej porze co on – o 5:30. Pomagam mu zrobić śniadanie i piję z nim kawę. Potem robię kanapki do pracy i gotuję zupę, żeby po powrocie do domu było coś ciepłego do zjedzenia. Dopiero później sama zaczynam się szykować do pracy.

Po powrocie jemy zupę, a następnie ja gotuję drugie danie. Wcześniej przyzwyczaiłam męża do dwudaniowych obiadów, czego teraz gorzko żałuję. Wiem od koleżanek, że one się tak nie starają, więc mój mąż jest szczęściarzem. On w ogóle tego nie docenia i potrafi mieć jeszcze pretensje, że nie ugotowałam czegoś innego.

Jak już zjemy obiad to Piotrowi nic się nie chce. Ja poszłabym na spacer, do kina czy znajomych, ale on nie. Ma pretensje już o samą propozycję. Często powtarza mi, że się nim nie zajmuję i szukam rozrywek zamiast posiedzieć z nim w domu. Ja uważam, że jesteśmy wolnymi ludźmi i możemy robić, co chcemy. Osobno. Poza tym przecież proponuję mu wspólne wyjścia. Piotr zawsze odwraca kota ogonem. Kiedyś był bardziej nastawiony na aktywność fizyczną. Teraz rozleniwił się.

W łóżku też jest koszmarnie. On przestał się starać. Leży i czeka, aż ja się wszystkim zajmę. O tym, żeby jakoś przy tym wyglądał i ładnie pachniał, mogę pomarzyć. Ja się wysilam, a Piotr zachowuje się tak, jakby jemu to się należało. Natomiast gdy ja czegoś oczekuję, mówi, że zbyt wiele od niego wymagam. Dawniej był zupełnie innym człowiekiem. Nie wiem, co się stało. Najgorsze jest jednak to, że nie ma dnia bez jakiejś kłótni, a ostatnio Piotrek powiedział mi coś okrutnego.

Kobieta usłyszała, że mężczyzna żałuje ślubu. Gdyby miał wybór jeszcze raz, nie ożeniłby się z Sylwią.

- Wykrzyczał mi to podczas jednej z kłótni. Poszło o drobiazg. Zapomniałam opłacić rachunek w terminie. Piotr przeżywa, że naliczą odsetki, chociaż na pewno będzie to nieduża kwota. Najpierw usłyszałam, że nie tak wyobrażał sobie małżeństwo. Potem, że nie nadaję się na żonę, a on oczekiwał czegoś innego. Na sam koniec padły najokrutniejsze słowa – „Żałuję, że się z tobą ożeniłem”. Od razu spakowałam walizki i udałam się do siostry. Pomieszkałam u niej przez tydzień. Żaneta oraz rodzice skłonili mnie, abym wróciła do Piotra. Tym bardziej, że on zadzwonił, przeprosił i błagał, abym wróciła.

Niestety minął tylko tydzień, gdy Sylwia po raz kolejny usłyszała te same słowa.

- Tym razem nie mogliśmy się dogadać, u kogo spędzimy weekend: u moich rodziców czy u jego. Ja chciałam jechać do moich, bo u jego byliśmy ostatnio trzy razy pod rząd, a ja ze swoimi kontaktowałam się tylko telefonicznie. Piotr jednak narzekał, że to daleko i stracimy na podróż pół dnia. Znowu się pokłóciliśmy i on znowu powiedział, jak bardzo żałuje ślubu ze mną.

Ten drugi raz już nie zrobił na mnie takiego wrażenia. Owszem, czułam przykrość, ale nie taką jak za pierwszym razem. Po prostu pogodziłam się z tym, że nigdy nie będzie tak jak kiedyś. Mama powiedziała mi podczas rozmowy telefonicznej, że ona sama nie raz pakowała walizki podczas dwóch pierwszych lat małżeństwa. Doradziła mi, abym go ustawiła do pionu i tak bardzo się nie przejmowała, bo nigdy nie znajdę idelanego faceta. Poza tym bycie rozwódką przed trzydziestką to niezbyt fajna perspektywa. Przyznałam jej rację, chociaż z niechęcią. Prawdę powiedziawszy, sama zaczęłam żałować, że poślubiłam Piotra.

Sylwia opowiada, jak obecnie wygląda związek z Piotrem.

- Raz jest lepiej, a raz gorzej. Nic się nie zmieniło. Na jego niemiłe odzywki reaguję tym samym albo wychodzę. Na początku wypróbowałam inną metodę, ale nie zadziałała. Przestałam z nim wstawać o tej samej porze i gotować dwudaniowe obiadki, ale wtedy stał się jeszcze bardziej marudny oraz nieprzyjemny. Dałam sobie spokój. Prawdę powiedziawszy rady mojej mamy okazały się najlepsze. Nie reaguję na jego narzekanie, a gdy mówi coś przykrego, odpowiadam w tym samym tonie. Ewentualnie wychodzę z pomieszczenia przestaję się do niego odzywać.

Zdaję sobie sprawę, że źle trafiłam i małżeństwo powinno wyglądać inaczej. Nie mogę uwierzyć, że Piotr tak bardzo się zmienił. Czasami myśli o rozwodzie powracają, jednak nie chciałabym być tak młodą rozwódką. Jak to by wyglądało? Poza tym nie ma gwarancji, że poznam kogoś lepszego i on nigdy się nie zmieni. Z drugiej strony przeraża mnie myśl o życiu z Piotrem do końca swoich dni. To kojarzy mi się z męczarnią.

Co doradziłybyście Sylwii?

Zobacz także: 8 poważnych sygnałów, że CZAS SIĘ ROZSTAĆ