REPORTAŻ: Mój związek rozpadł się przez wzrost

Lidia ma 24 lata i jest kobietą raczej średniego wzrostu. Nigdy nie miała z tego powodu kompleksów, bo 169 cm to dla niej w sam raz. Kiedy myśli o wymarzonym facecie, zawsze wyobraża sobie partnera, któremu sięga maksymalnie do ramion. Wtedy czuje się bezpiecznie. Rzeczywistość bywa jednak bardziej skomplikowana, co potwierdza jej ostatni związek.

- Poznaliśmy się przez znajomych, na jakiejś domówce. Od razu zwróciłam uwagę na to, jaki jest nikczemnie niski. Niższy od większości dziewczyn w towarzystwie, a przy kolegach wyglądał jak ich młodszy brat. Zupełnie nie mój gust. Ale ujęło mnie co innego. On był naprawdę bardzo przystojny i do tego pewny siebie. Rozmawiając z nim ta różnica wzrostu traciła na znaczeniu. Nie było w nim żadnego zakłopotania, nie uciekał, wręcz dążył do kontaktu. Obstawiałam, że ma maksymalnie 165 cm. Znajomość tak się rozwinęła, że zapomniałam o swoim ideale i pozwoliłam mu się do mnie zbliżyć. Byliśmy razem przez kilka miesięcy, ale to nie był łatwy czas – przyznaje.

Nasza rozmówczyni twierdzi, że ich drogi rozeszły się z powodu ludzkiego gadania. Miała dosyć roli „dziewczyny karła”.

- Przemek nie miał nawet tych 165 cm wzrostu, ale marne 160. Tyle co kilkunastoletnia dziewczyna. Obok siebie wyglądaliśmy raczej dziwnie, ale 9 cm różnicy to jeszcze nie dramat. Przynajmniej tak sobie wmawiałam. Nie mogłam liczyć na niczyje wsparcie. Głupie komentarze i uśmiechy były nawet ze strony moich rodziców, znajomi w ogóle się nie hamowali. Jego wzrost był pierwszym i jedynym tematem, kiedy pojawiał się nasz wątek. Jak ona tak może, ale głupio wyglądają, to takie dziwne. Nasłuchałam się przez tych kilka miesięcy i powoli przestałam to wytrzymywać – twierdzi.

Lidia zerwała z chłopakiem pod byle pretekstem, oczywiście nie ujawniając, że wzrost miał jakiekolwiek znaczenie dla jej decyzji. W rzeczywistości miał zasadnicze.

- Mam jakąś tam dumę, chcę być lubiana, czuć się dobrze w towarzystwie innych ludzi. Przy nim to nie było możliwe, bo kojarzyłam się tylko z małym chłopakiem. Wiem, że to brzmi jak problem pierwszego świata, ale chyba nikt na moim miejscu by tego dłużej nie wytrzymał – wyznaje.

Zupełnie inny problem spotkał Karolinę, która spróbowała swojego szczęścia w relacji ze znacznie wyższym chłopakiem. Ona – delikatna, drobna i mierząca 163 cm dziewczyna, on – solidnie zbudowany, wysportowany mężczyzna o posturze koszykarza. Dokładnie 204 cm szczęścia. Tak jej się przynajmniej wydawało.

- Z niższym byłoby raczej dziwnie i chyba bym się nie zdecydowała, ale jak dziewczyna ma wyższego faceta, to chyba fajnie. I tak przez jakiś czas było. Czułam się przy nim jak mała księżniczka. Miałam swojego osobistego bodyguarda. Jemu nikt nie podskoczy, mnie nikt nie skrzywdzi – dosłownie same korzyści. Koleżanki mi zazdrościły, koledzy czuli przed nim respekt, nawet rodzicom bardzo się spodobał. Charakterami zgraliśmy się idealnie, ale z czasem zaczęły wychodzić problemy, o których istnieniu nigdy bym nie pomyślała. On mnie dosłownie przytłaczał swoją wielkością – przyznaje.

Według niej ponad 40 cm różnicy to już zdecydowana przesada. Gdyby to było 10-15, związek najprawdopodobniej by przetrwał.

- Szybko zaczęła mnie ta różnica denerwować. Wnerwiały mnie np. zakupy, kiedy on niczego nie mógł znaleźć. Jak już coś było odpowiednio długie, to za szerokie. Nigdy nie widziałam go w idealnie dopasowanym ubraniu. Nie mieścił się na moim łóżku, więc rzadko bywaliśmy u mnie. Nawet głupiego zdjęcia nie mogliśmy sobie zrobić razem, żeby on nie musiał się jakoś dziwacznie schylać. Starał się być czuły, ale ze względu na wymiary był raczej mało delikatny. Wiele razy mnie potrącił albo przygniótł swoim ciężarem. Trudno było ze sobą rozmawiać, kiedy szliśmy obok. Ja musiałam zadzierać głowę do góry, on do dołu. Nie wspominając o dopasowaniu w bardziej intymnych sytuacjach, bo to już było bardzo kłopotliwe – twierdzi.

Karolina dzięki tej relacji zmieniła swoje oczekiwania względem mężczyzn. Teraz uważa, że idealny facet powinien być przede wszystkim poręczny. Najlepiej takiego samego wzrostu, ewentualnie o kilka centymetrów wyższy.

- Już nigdy więcej nie chcę czuć się jak kilkuletnia córeczka swojego partnera. To nie jest zdrowy układ – przekonuje.

Iza została porzucona także ze względu na wzrost. Sama nie widziała niczego złego w relacji ze znacznie niższym chłopakiem. Zdarzały się nieprzychylne komentarze i kpiny, ale uczucie okazywało się silniejsze. Nie dla niego. To on nie wytrzymał.

- Myślałam, że udało mi się odbudować jego pewność siebie. 160-kilka cm w kapeluszu to nie jest dużo, ale nigdy nie dałam mu tego odczuć. Traktowałam go jak prawdziwego mężczyznę, przekonywałam jak mi jest z nim dobrze, jaki jest silny i przystojny. Bo tak naprawdę było. Inni widzieli to trochę inaczej i ciągle byliśmy wytykani palcami. Zwłaszcza on, bo nazywano go moim synkiem. Zdarzały się teksty kiedy go adoptowałam, czy nie boję się, że zrobię mu krzywdę i tym podobne. Wreszcie nie wytrzymał tego traktowania. Niby z innego powodu, ale widziałam go niedawno i teraz ma dziewczynę jeszcze niższą od siebie. To musiał być dla niego ogromny problem – podejrzewa.

Czy związek z dużą różnicą wzrostu naprawdę nie może się udać?