Partner specjalnej troski, czyli życie z nadwrażliwcem

Życie z nadwrażliwcem

W ogóle życie z nadwrażliwym mężczyzną bywa uciążliwe. „Mój facet kolejny raz wpadł w płacz, gdy się posprzeczaliśmy. Już nie wiem, czy naprawdę jest taki wrażliwy, czy tylko stosuje taką metodę manipulacji. Nie potrafię jednak patrzeć na jego łzy, dlatego przytulam go i uspokajam. Może o to mu właśnie chodzi?” – zastanawia się Magda.

„Nie jest normalne, żeby dorosły mężczyzna nie potrafił rozwiązać prostego problemu inaczej niż płaczem. Ktoś taki jest po prostu niestabilny emocjonalnie. Facet ma być oparciem w każdej chwilę, a na kim się oprzesz, jak będziecie mieli prawdziwe problemy? Będziecie płakać razem?” – podpytuje Weronika.

Naukowcy definiują takie zachowanie kobiet jako „zespół kastracji”. Uszczypliwe uwagi, nadmierne eksponowanie błędów i niedoskonałości partnera pozwala zaznaczyć swą wyższość i niezależność. Dzięki temu następuje psychiczna kastracja, czyli odebranie męskości postrzeganej jako przewaga i dominacja.

Nadwrażliwość niekiedy towarzyszy innemu coraz powszechniejszemu zjawisku wśród polskich mężczyzn, czyli syndromowi Piotrusia Pana, który opisał Dan Kiley. „Sądząc po wieku, jest mężczyzną, sądząc po zachowaniu – dzieckiem. Jako mężczyzna pragnie waszej miłości, jako dziecko oczekuje waszej litości. Jako mężczyzna pożąda bliskości, jako dziecko trzyma się na dystans. Jeśli przenikniecie zasłonę jego dumy, ujrzycie, jaki jest bezbronny. Jeśli przeciwstawicie się jego arogancji, poczujecie jego lęk” – tłumaczy autor kultowej książki „Syndrom Piotrusia Pana”.

Źródeł syndromu Piotrusia Pana, podobnie jak nadwrażliwości, należy zwykle szukać w dzieciństwie mężczyzny. Przyczyniają się do tego np. nadopiekuńczy rodzice, którzy izolują syna od rówieśników i wychowują go „pod kloszem”. Powodem nadwrażliwości w dorosłym wieku bywa  też kwestionowanie jego wartości lub talentów we wczesnym okresie życia.

Dlatego wielu facetów jest później przeczulonych, zmaga się z ciągłą niepewnością i w każdej uwadze lub żarcie dopatruje się podważania ich działań czy wartości. Wyczuwają najmniejsze wahania nastrojów i zmiany w otoczeniu, choć są one wyimaginowane. Mają problemy z podejmowaniem decyzji, obawiając się porażki, nawet w najprostszych sprawach, jak wybór koloru farby do pomalowania pokoju.

Nadwrażliwcy czują potrzebę bardzo głębokich relacji emocjonalnych. Domagają się od kobiet ciągłego zapewniania o miłości czy poważnych rozmów na temat związku i jego przyszłości. W pewnym momencie może stać się to uciążliwe dla partnerki.

„Nie związałabym się z takim facetem. Mój partner musi być męski. Nie lubię nadwrażliwców. Może to okrutne, ale wyśmiałabym chłopaka piszącego dla mnie wiersze czy płaczącego na romantycznych filmach. Mnie nie rusza poezja, czy wielka wrażliwość. Przy kimś takim sama bym się czuła jak facet” – przekonuje Ewa.

Innego zdania jest Nina. „Zawsze interesowali mnie nadwrażliwi intelektualiści, oderwani od praktycznego życia. Zdecydowanie wolę kogoś takiego niż osobnika, który w życiu się nie przyzna do słabości, że czegoś nie umie albo sobie z czymś nie radzi. Wolę się trzymać z daleka od mężczyzn przyziemnych, zawsze rzeczowych i konkretnych, którzy nie kierują się w życiu wyobraźnią ani uczuciami. A już szczególnie odstraszająco działa na mnie typ nadmiernie zasadniczego racjonalisty” – sumuje.

Ewa Podsiadły-Natorska