MĘSKIM OKIEM: Wybrakowany rocznik - kobiet urodzonych w tych latach faceci boją się najbardziej

1982

„Moja siostra jest z tego roku i chociaż bardzo ją kocham, to widzę, jak wiele błędów w życiu popełniła. To pokolenie urodzone w PRL-u, które najwięcej pamięta z lat 90. Niby powinny być to osoby bardzo życiowe, bo nie wychowywały się w ogromnym dobrobycie, ale można je porównać do biznesmenów z okresu transformacji. Strasznie kombinują, byle się dorobić, a zazwyczaj niewiele z tego wychodzi. Brak stałości w uczuciach, ciągłe szukanie dziury w całym, uzależnienie własnego szczęścia od stanu posiadania. Rozwody są tu na porządku dziennym” - twierdzi Kamil.

1985

„Ostatni rocznik, który kończył 8-letnią szkołę podstawową. A dla mnie najlepszy dowód na to, że reforma była jednak dobra. Nie znam chyba nikogo urodzonego w tym roku, kto odniósłby jakiś spektakularny sukces. Pokolenie średniaków, którym nic się nie chce. Wiem coś o tym, bo sam jestem jego przedstawicielem. Miałem kilka dziewczyn, które też są na to dowodem. Byle się zabawić i nie przepracować. Naprawdę uważam, że w tym przypadku rok w jedną lub drugą stronę robi różnicę. To już są zupełnie inne osoby. Ci z 85 są jacyś wybrakowani” - ocenia Wojciech.

Zobacz również: Co mówi o nim data urodzenia?

1988

„To są moje czasy. Może to przypadek, ale 88 kojarzy mi się wyjątkowo źle. Ci z 86 i 87, a także urodzeni później są normalni, bardzo życiowi i trudno się ich jakoś specjalnie czepiać. Ten jeden rocznik niezbyt się udał. Mam na to dowody - moja pierwsza dziewczyna i rodzona siostra. Obie tak bardzo do siebie podobne, w negatywnym sensie, że to nie może być przypadek. Niby urodzone w momencie, kiedy wokół nas robiło się coraz bardziej nowocześnie, ale mentalnie wciąż tkwią w komunie. Uważają, że wszystko im się należy i to bez jakiegokolwiek własnego wkładu” - to opinia Marcina.

3

męskim okiem

16 rzeczy, o których często myślą mężczyźni, ale nigdy nie mówią tego kobietom

1990

„Znam kilka dziewczyn z tego rocznika, kuzynkę, sąsiadkę, córkę znajomych moich rodziców. Czy można je wszystkie wrzucić do jednego worka? Nie chcę promować stereotypów, ale w tym naprawdę musi coś być. Mam im do zarzucenia przede wszystkim to, że są mało praktyczne. Kończą studia, chcą robić kariery i w wielu sprawach sobie radzą, ale poproście je o posprzątanie domu, ugotowanie obiadu albo zrobienie prania. Wszystko je przerasta. Przypalają nawet wodę na herbatę, sprzętów AGD nie potrafią obsługiwać, a obowiązki najchętniej zrzucają na innych. To tylko przykłady, ale ten brak zaradności w najprostszych sprawach naprawdę mnie dobija” - twierdzi Bartłomiej.

Zobacz również: Dlaczego lepiej urodzić dziecko dopiero po 24. roku życia?

1992

„Niektórzy nazywają ten rocznik dziećmi wolności. PRL-u nie pamiętają, bo przez ani jeden dzień w nim nie żyli. Pozazdrościć, ale uważam, że akurat trudna przeszłość człowieka hartuje. Dziewczyny urodzone wtedy nie szanują pieniędzy, autorytetów, a nawet własnych rodziców. Najbardziej przeraża mnie to uzależnienie od bycia w centrum uwagi. Widać to na portalach społecznościowych. To pokolenie z głową przyklejoną do telefonu. Ciągle muszą być online. Nawet ze sobą nie rozmawiają - wystarczy SMS albo wiadomość na messengerze. A jak trzeba się zmierzyć z realnym problemem, to wpadają w panikę” - ocenia Filip.

1998

„Tegoroczne maturzystki to jest jakaś tragedia. Mam siostrę w tym wieku i często przyprowadza do domu swoje koleżanki, więc nie jest to mój wymysł. Głowy tak zadarte, że trudno z nimi normalnie porozmawiać. Zupełny brak pokory. One są najlepsze, najmądrzejsze, najładniejsze i gardzą wszystkimi, którzy im nie pasują. Coś mi się wydaje, że zaraz zderzą się z rzeczywistością i nie będzie już tak różowo. Rozumiem, że nastolatki tak mają, ale nie przypominam sobie, żeby mój rocznik był równie krnąbrny. Chciałbym wierzyć, że jeszcze z tego wyrosną. Na razie się na to nie zapowiada” - martwi się Rafał.