Skutkiem tego jest utworzenie się patologicznego uwypuklenia lub guzka, który może być niewidoczny w spoczynku i może pojawiać się podczas wysiłku, np. w trakcie wstawania lub kaszlu.
Według niektórych statystyk choroba ta dotyczy nawet 20% społeczeństwa i najczęściej wymaga leczenia operacyjnego. Szacuje się, że w Polsce co roku przeprowadza się około 40 tysięcy operacji przepukliny, a w Stanach Zjednoczonych i Unii Europejskiej – ponad 2 miliony zabiegów rocznie. Mając na uwadze powszechność tego problemu, należy pamiętać o wczesnym zgłoszeniu się na wizytę lekarską w przypadku pojawienia się niepokojących dolegliwości.
Istnieje wiele klasyfikacji przepuklin, jednak podstawowy podział opiera się na określeniu miejsca ich powstawania. Używany jest on w każdym opisie takiej zmiany i obejmuje przepukliny:
Z klinicznego punktu widzenia bardzo ważne jest także określenie odprowadzalności przepukliny brzusznej. Klasyfikacja ta warunkuje wskazania do operacji w trybie pilnym. Wyróżniamy zatem:
Przepukliny mogą być wrodzone (obecne od urodzenia) lub nabyte w ciągu życia. Do powstawania przepuklin predysponuje wiele czynników, spośród których największe znaczenie mają skłonności anatomiczne, zaburzenia budowy kolagenu oraz zwiększone ciśnienie w jamie brzusznej, którego przyczyną mogą być:
Przepukliny częściej występują u mężczyzn niż u kobiet, a ryzyko ich rozwoju wzrasta wraz z wiekiem. Mając na uwadze czynniki ryzyka, zapobieganie ich tworzeniu opiera się przede wszystkim na prowadzeniu zdrowego stylu życia, opartego na odpowiedniej diecie bogatej w owoce i warzywa, codziennej i regularnej aktywności fizycznej oraz przyjmowaniu dużej ilości płynów.
Początkowo przepuklina może być bezobjawowa lub mogą występować mało charakterystyczne dolegliwości, które łatwo przeoczyć i zbagatelizować. Zalicza się do nich uczucie pewnego rodzaju dyskomfortu, a czasami nawet ciągnięcia i pieczenia w tej okolicy.
Jednak podstawowym i najbardziej charakterystycznym objawem przepukliny jest widoczny i wyczuwalny guz w postaci wybrzuszenia, które nieleczone może powiększać się z czasem. Wraz ze wzrostem zmiany mogą pojawiać się także dolegliwości bólowe, nasilające się podczas aktywności fizycznej. Uwypuklenie może być zlokalizowane w powłokach skórnych (przepuklina zewnętrzna) lub może być niewidoczne i kierować się do innej jamy wewnątrz ciała (przepuklina wewnętrzna).
Szczególnym stanem zagrożenia życia jest zadzierzgnięcie przepukliny. W jej przebiegu dochodzi do nagłej niedrożności i niedokrwienia, prowadzącego nawet do martwicy. Sytuacja ta jest wskazaniem do operacji w trybie pilnym.
Objawy zadzierzgnięcia to: nagły, silny ból w okolicy przepukliny, zaczerwienienie, obrzęk i nadmierne ucieplenie skóry nad przepukliną oraz objawy ogólne – nudności i wymioty, zatrzymanie gazów i stolca. Stan chorego szybko się pogarsza.
Podstawowym i najczęstszym sposobem leczenia jest operacja przepukliny, która opiera się na odprowadzeniu zawartości worka przepuklinowego, zamknięciu wrót i wzmocnieniu ściany jamy. Zabieg wykonuje się metodą napięciową lub beznapięciową z użyciem odpowiednich siatek w znieczuleniu ogólnym, podpajęczynówkowym lub miejscowym. Kwalifikację do operacji przeprowadza chirurg w oparciu o wywiad i badanie fizykalne pacjenta.
Uzupełnieniem leczenia zabiegowego jest zdrowy styl życia, dieta bogatoresztkowa, regularna aktywność fizyczna i zmniejszenie masy ciała. Dawniej stosowano także pasy przepuklinowe, ale obecnie jest to metoda rzadko stosowana.
Powikłaniem przepukliny może być: zadzierzgnięcie przepukliny, nawrót przepukliny oraz typowe powikłania pooperacyjne, tj. rozejście się rany, zakażenia miejsca operowanego czy zaburzenia czucia powierzchownego.
Źródła:
Artykuł sponsorowany