Jestem gruba. Opowiem Wam, jak wyzywają mnie inni

- Wiem, że są dziewczyny, które potrafią sobie odmawiać jedzenia. Żywią się gotowanymi warzywami, chudym mięsem, owocami i nabiałem. Słodycze dla nich nie istnieją. Poza bakaliowymi batonikami, ciastkami bez mąki i innymi cudami tego typu. Ja próbowałam już wiele razy. Brałam przepisy z różnych stron internetowych, gotowałam te potrawy i nie smakowały mi. Obiad z gotowanych buraczków, piersi z kurczaka i kaszy gryczanej? Dla mnie okroponość. Co ja poradzę na to, że nie lubię takich dań i nie potrafię sobie odmówić czegoś dobrego? Nie mam silnej woli tak jak niektórzy szczęściarze.

Dlatego wyglądam jak wyglądam. Jedyne, co mnie ratuje, to ruch na świeżym powietrzu. Dzięki temu mam jakąś formę, chociaż nie chudnę, bo po jednym wypadzie rowerowym mam wilczy apetyt.

Magda opowiada, że była wiele razy napiętnowana z powodu swojego wyglądu. Lata szkolne przepłakała. Wyzywano ją od żarłoków i grubasów.

- Myślałam, że dorośli ludzie są inni, ale ostatnio przekonałam się, jak bardzo się myliłam. Niedawno byłam w Mielnie, gdzie większość czasu spędziłam na plaży. Na kilka dni przed wyjazdem zdecydowałam się rozebrać. Wcześniej chodziłam ubrana w koszulkę i spódnicę maxi. Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Zauważyłam też, że po plaży chodzi wiele osób z nadwagą i nie krępują się pokazywać swojego niedoskonałego ciała. Co prawda wszystkie były sporo starsze, ale i tak poczułam się ośmielona. Zdecydowałam, że pójdę, rozbiorę się i wreszcie poczuję jak normalny człowiek wypoczywający nad morzem.

Wcześniej zamówiłam przez Internet górę od kostiumu kąpielowego i krótkie spodenki dobrane kolorystycznie. Przymierzyłam mój nowy strój i przejrzałam się w lustrze. Nogi wyglądały całkiem nieźle. Zawsze były dość szczupłe. Ale reszta... Mam ogromne ramiona, krótką szyję, duży biust i mnóstwo fałd na brzuchu. Ta największa zakrywała mi gumkę od krótkich spodenek. Pomyślałam, że mimo wszystko dam radę. Po plaży przecież chodzili ludzie podobni do mnie.

Następnego dnia Magda wybrała się na plażę i rozebrała. Rozejrzała się, ale zobaczyła, że nikt na nią nie patrzy. Wtedy postanowiła sie przejść wzdłuż plaży.

- Spacerowałam szczęśliwa. Słuchałam pisku ptaków, szumu fal i wdychałam niesamowite powietrze. Wtedy usłyszałam za sobą dziecięcy śmiech. Obejrzałam się i zobaczyłam grupkę dzieciaków. Zaczęły na mnie krzyczeć „Grubaska!” i „Ale masz obrzydliwy brzuch!”. Spanikowałam. Zauważyłam, że dzieci ściągnęły na mnie uwagę ludzi. Niektórzy patrzyli na mnie z niesmakiem, a inni z politowaniem. Zobaczyłam, że jedno z dzieci woła do siebie jakaś kobieta. Prawdopodobnie jego matka. Zdenerwowałam się i krzyknęłam, żeby zaczęła wychowywać dziecko. Ona na to, że dziecko powiedziało prawdę i trzeba było przejść na dietę przed wyjściem na plażę. Kilka osób, które stało najbliżej mnie, wymieniło porozumiewawcze uśmiechy. Łzy napłynęły mi do oczu.

Magda opuściła plażę z poczuciem kompletnej porażki. Postanowiła, że nigdy więcej nie wyjedzie nad morze.

Wróciłam na swoje miejsce. Po drodze natknęłam się na grupę nastolatków, którzy na mój widok parksnęli śmiechem. Usłyszałam szept jednego chłopaka do drugiego „Patrz, jakie ciało”. Nigdy w życiu nie czułam się tak skompromitowana jak wtedy.

REPORTAŻ: Jestem gruba, nienawidzę swojego ciała

Ludzie są okrutni, zupełnie pozbawieni empatii. Na dodatek pozwalają swoim dzieciom na brak szacunku do innych. Nie wiem, jakie będą następne pokolenia. Aż boję się o tym myśleć.

Zupełnie straciłam poczucie pewności siebie. Od jakiegoś czasu nie mam ochoty na wychodzenie z domu. Po co? Żeby spotkać osobę, która mnie wyśmieje?

Siedzę przed telewizorem i jeszcze więcej jem. Nie potrafię się powstrzymać. To moja jedyna pociecha. Chciałabym wam powiedzieć tylko jedno. To fajnie, że macie zgrabne, wysportowane sylwetki, ale nie każdy ma silną wolę i potrafi tak o zadbać o ciało. Miejsce trochę więcej wyrozumiałości dla ludzi słabych, takich jak ja. Nie dołujcie ich jeszcze bardziej.