„Facet, którego nie kocham, poprosił mnie o rękę. Zgodziłam się” (Historia M.)

- Mam wrażenie, że coś jest ze mną nie tak. Przyciągam toksycznych mężczyzn. Mam 28 lat i do tej pory byłam w trzech poważnych związkach. Wszystkie zakończyły się załamaniem i brakiem chęci do życia. Za każdym razem schemat powtarzał się. Zakochiwałam się w przysłowiowym życiowym nieudaczniku, którego próbowałam „uratować”. W zamian otrzymywałam słowa krytyki i szyderstwa. Od związku do związku staczałam się psychicznie coraz bardziej. Wiem, że ci mężczyźni mnie skrzywdzili, ale tylko taki typ facetów przyciągam. Wydaje mi się, że jedyny ratunek dla mnie i ewentualnej rodziny polega na wyjściu za mąż za przeciwieństwo moich eks partnerów, nawet jeżeli miałabym nie pokochać tego faceta.

Matylda przyznaje, że ktoś taki pojawił się w jej życiu.

- Piotra znam od wielu lat. Wzdychał do mnie, odkąd pamiętam, ale nigdy nie zwracałam na niego uwagi. To spokojny, ułożony człowiek. Skończył studia, ma swoje mieszkanie i niedawno rozpoczął własną działalność. W związku był dwa razy. Raz nawet o mało co nie wylądował na ślubnym kobiercu, ale panna okazała się fałszywa. Okradała go. On też nie miał szczęścia w miłości.

Spotkaliśmy się po latach na weselu znajomej. On był bez partnerki, a ja bez partnera. Bawiliśmy się razem, a kilka dni po tym wydarzeniu Piotr zadzwonił i zaprosił mnie na spotkanie. Po weselu mój stosunek do niego nie uległ zmianie, poza tym, że dostrzegłam w nim wartościowego człowieka. Nadal mnie nie pociąga. Mimo wszystko poszłam. Siostra powiedziała, żebym poznała go lepiej, bo niektórym uczuciom trzeba dać szansę.

Od roku jesteśmy razem, a w sierpniu ma się odbyć nasz ślub. Nie czuję z tego powodu szczęścia. Traktuję to jako naturalną kolej rzeczy. Jestem prawie pewna, że postępuję dobrze, ale nie wiem, czy kiedyś nie będę żałować. Może mogłoby być lepiej, wbrew moim przewidywaniom? Trudno powiedzieć. Znając jednak siebie, jest wielce prawdopodobne, że zakocham sie w jakimś d**ku i zmarnuję sobie życie. Tego boję się najbardziej. Poprzez małżeństwo z Piotrem mam zamiar uniknąć fatum. Wiem, jaka słaba jestem, gdy się zakochuję...

Matylda przyznaje, że związek z rozsądku może być dla niej trudny.

- Jeżeli chodzi o chwile intymne, nie ma rewelacji. Nie przepadam za kontaktem fizycznym z Piotrem, chociaż nie brzydzi mnie. Określiłabym nasze życie seksualne słowami „może być”.

Co zatem przemawia za tym, abym za niego wyszła? Przede wszystkiem on kocha mnie do szaleństwa. Zawsze się we mnie podkochiwał, ale wiedział, że nie ma u mnie szans. Gdy sytuacja się zmieniła, przyznał, że poczuł się, jakby wygrał los na loterii. Dba o mnie, wręcz rozpieszcza. Jego rodzina mnie zaakceptowała. Do szczęścia brakuje tylko miłości z mojej strony.
Rodzina Piotra jest szanowana i on sam również. Czeka mnie z nim bezpieczne, przewidywalne życie.

Kobieta wspomina poprzednie związki.

- Moi byli zdeptali moje poczucie własnej wartości. Mam wrażenie, że robili to specjalnie, aby podbudować swoje. Dopiero będąc z Piotrem, wróciłam do sił. On mnie motywuje. Dzięki niemu schudłam, zapisałam się na kurs językowy i zmieniłam pracę. Dobrze zarabiam, rozwijam się i mam kochającego partnera u boku. Wiele kobiet mi zazdrości.

Zobacz także: 9 wyjątkowo obrzydliwych zachowań par z długim stażem. Wy też to robicie?

Dlaczego mam pewne obawy co do tego związku? Boję się, że nie będę szczęśliwa, że poznam innego i zakocham się w nim. Może akurat trafię na porządnego człowieka? Takie wątpliwości towarzyszą mi prawie codziennie.

Jakaś część mnie w to wątpi. Zawsze zakochuję się w beznadziejnych facetach i poświęcam się dla nich bezgranicznie. W zamian otrzymuję kopniaki. Pamiętam te wszystkie nieprzespane noce, kiedy płakałam w poduszkę. Oczywiście zdarzały się też chwile radości.

Wszyscy doradzają Matyldzie, aby nie zrywała zaręczyn.

- Kilka osób z mojego otoczenia wie, że się waham. Wszystkie znają Piotra i uważają, że jest świetnym facetem i nie mogłam lepiej trafić. Ciąglę słyszę uwagi, że miłość przemija i ważniejsza jest przyjaźń oraz wzajemny szacunek. Pod wpływem tych słów oraz własnego głosu rozsądku nabieram pewności, że dobrze postępuję. Potem znowu pojawiają się wątpliwości. Ta huśtawka trwa od dwóch miesięcy. Małżeństwo jest dla mnie bardzo ważne, chyba dlatego tak to wszystko przeżywam.

Chciałabym poznać opinie kobiet, które wyszły za mąż bez miłości albo tych, które planują taki krok. Powód nie jest dla mnie ważny. Napiszcie, proszę, jak wygląda teraz wasze życie.

Czy powinnam wyjść za mąż z rozsądku?

Uważacie, że Matylda postępuje właściwie?