Wyszłam za mąż jako 19-latka. To nie mogło się udać...

Dlaczego zatem wciąż nie brakuje też bardzo młodych Polaków, którzy decydują się na małżeństwo? Daria miała 19 lat, gdy stanęła na ślubnym kobiercu. „To była kompletna pomyłka. Wydawało mi się, że łączy nas wielka miłość na całe życie, a wszystko okazało się tylko szczeniackim zauroczeniem. Oboje nie dorośliśmy do małżeństwa. W wieku 21 lat byłam już rozwódką z nieciekawą przeszłością” – opowiada. „Dziewczyny, dobrze zastanówcie się, zanim wyjdziecie za mąż tak młodo. Jeżeli się kochacie, to wasz związek i tak przetrwa, nie ma co spieszyć się z nakładaniem obrączek. Poczekajcie kilka lat, by przekonać się, czy naprawdę chcecie związać się z kimś na dobre i złe” – radzi.

Niezbyt dobre doświadczenia ma także Iza, która wyszła za mąż w wieku 20 lat. Niespełna rok później była już rozwódką. „Psychologia i statystyki po prostu nie kłamią. Takie małżeństwa w przeważającej większości się rozpadają, bo dwoje młodych ludzi tak naprawdę nie ma pojęcia co ich czeka po ślubie. A to nie tylko imprezowanie, randki i seks” – podkreśla.

Iza ma wiele argumentów przeciwko zbyt wczesnemu pobieraniu się. „Zero życiowej zaradności i mądrości, nieustabilizowana sytuacja finansowa i mieszkaniowa, trudność w pogodzeniu się z utratą wolności i swobody” – wylicza. „A gdy jeszcze do tego wszystkiego przychodzi dziecko, dla młodego małżeństwa często oznacza to koszmar. Oczywiście znam także pary, które związały się za młodu i nadal są szczęśliwe, ale to wyjątki potwierdzające tylko regułę” – dodaje Iza.

Z jej opinią zgadzają się naukowcy, ponieważ z wyliczeń socjologów z amerykańskiego uniwersytetu w Utah wynika, że sakramentalne „tak” najlepiej wypowiedzieć między 28. a 32. rokiem życia. Dlaczego zawarte w tym wieku związki są najtrwalsze? „To proste. W końcu najpierw trzeba kogoś dobrze poznać, zdobyć pracę no i oczywiście wyszaleć się. A dopiero potem, czyli mniej więcej około trzydziestki można zacząć myśleć o małżeństwie” – czytamy w „Newsweeku”.

Zdaniem Izy małżeństwo w ogóle nie jest zbyt dobrym rozwiązaniem. „To tylko umowa, z której później trudno się wykaraskać. Teraz zdecydowanie bardziej cenię związki partnerskie” – twierdzi. Podobnie myśli coraz liczniejsze grono Polaków – według ogólnych statystyk w konkubinacie życie około 700 tys. naszych rodaków, choć prawdopodobnie dane są mocno zaniżone.

Trzeba jednak przyznać, że obowiązujące przepisy zdecydowanie faworyzują małżeństwo, a kłopoty konkubentów pojawiają się w najprostszych sytuacjach życiowych. Na przykład listonosz może im odmówić wydania listu poleconego adresowanego do partnerki, natomiast lekarz nie zdradzi informacji o stanie zdrowia konkubiny.

Dzieci zrodzone w wolnych związkach mają takie same prawa jak dzieci małżonków. Tyle tylko, że partner matki musi najpierw udać się do urzędu stanu cywilnego i uznać malucha za swojego potomka. Bez tego będzie traktowany przez prawo jak obca dla dziecka osoba.

Pomiędzy partnerami żyjącymi „na kocią łapę” nie powstaje współwłasność majątkowa. W czasie trwania związku nie ma to zwykle znaczenia, ale staje się dużym problemem, gdy uczucie wygasa i zapada decyzja o rozstaniu. Każdy z partnerów musi wówczas udowodnić, że to on kupił samochód albo telewizor. Prawnicy radzą, by na fakturach czy umowach kupna wpisywać nazwiska obojga partnerów.

RAF