Wygląd rujnuje mi życie

O tym, jak bardzo wygląd liczy się w życiu, świadczy historia Pauliny. Brzydka twarz zrujnowała jej marzenia.
Wygląd rujnuje mi życie
Fot. Thinkstock
04.06.2016

Pierwsze wrażenie, dotyczące drugiego człowieka, powstaje na podstawie jego wyglądu. Ludzie brzydsi zazwyczaj są oceniani w oczach innych jako osoby drugiej kategorii. Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku osób z nadwagą. Automatycznie przypisywane są im negatywne cechy charakteru, takie jak gnuśność, lenistwo, żarłoczność czy brak celów w życiu, bo `w końcu coś musiało doprowadzić ich do takiego stanu`. Rzadko kiedy przychodzi na myśl, że otyłość może być wynikiem choroby. Podobnie bywa w przypadku innych wad fizycznych. Ludzie wyróżniający się negatywnymi cechami wyglądu często spychani są na margines, jeżeli nie nadrabiają braku urody innymi zaletami.

Uroda pomaga w życiu. Ładni ludzie nie mają problemów ze znalezieniem sobie partnera czy znajomych. Wygląd nierzadko pomaga im także w osiąganiu celów zawodowych. Brzydkie osoby zawsze mają trochę pod górkę.

Niedawno na skrzynkę naszej redakcji trafił list od Pauliny, która zwierzyła się, jak bardzo wygląd wpłynął na całe jej życie. Zdaniem dziewczyny brzydka twarz je rujnuje…

Zobacz także: Mam 27 lat, mieszkam z rodzicami

jestem brzydka

Fot. Thinkstock

Paulina nie jest już dzieckiem, ale jej życie nie zmieniło się. Brzydota ciągle wszystko rujnuje.

Kiedy patrzę w lustro, widzę dużą, pucołowatą twarz pokrytą gęstymi piegami. Na rękach i dekolcie widnieją liczne przebarwienia. Włosy są rude i przypominają puch – w żadnym wypadku nie da się ich zapuścić bardziej niż do ramion. Oczy to wąskie, niebieskie szparki, w tym jedna ma lekkiego zeza. Brwi i rzęsy praktycznie nie istnieją. Jedynie figurę mam zgrabną, ale to nigdy nie pomogło mi w znalezieniu faceta. Wiem, że moja figura nawet przyciąga wzrok, ale kiedy faceci dostrzegają twarz, odwracają się z obrzydzeniem. Kilka razy, gdy szłam ulicą, przechodzący obok mnie mężczyźni zaglądali w twarz i szybko kierowali wzrok w drugą stronę. W ich oczach widziałam wstręt. Nie muszę chyba wspominać, że nigdy nie miałam faceta. Mało tego, skończyłam 19 lat, a nigdy nawet nie zostałam zaproszona do tańca! Nie licząc starszych, przyjacielskich wujków na weselach…

jestem brzydka

Fot. Thinkstock

Także w domu Paulina nie mogła liczyć na wsparcie. Jej rodzice byli osobami przywiązującymi ogromną wagę do wyglądu. Brzydotę córki odczuwali jak własną życiową porażkę.

Od najmłodszych lat słyszałam utyskiwania, w kogo to ja się wrodziłam, bo tak brzydkiej osoby w naszej rodzinie jeszcze nie widziano… Moja mama jest zgrabną, długowłosą blondynką. Wszyscy chyba oczekiwali, że będę do niej podobna, a tu taki psikus… Ojciec także jest przystojny. Odkąd pamiętam mama ciągle powtarzała, że trzeba zbierać na operacje plastyczne. Próbowała ratować mój wygląd ładnymi ubrankami, malowała mi nawet paznokcie, ale to nic nie dawało. Wyglądałam na jeszcze większe dziwadło. 

Matka Pauliny wpadła na kilka pomysłów, dzięki którym wygląd córki miał zmienić się na lepsze. Nie rozumiała, że takim postępowaniem tylko pogłębia kompleksy córki.

Zobacz także: LIST: „Na wesele wydałam grosze! Mrożone jedzenie, rozcieńczany alkohol, sztuczne kwiaty...”

jestem brzydka

Fot. Thinkstock

Nigdy nie byłam ładnym dzieckiem – wspomina Paulina.  – Miałam zbyt dużą głowę w stosunku do reszty ciała, rzadkie rude włosy w brzydkim odcieniu, piegi i skośne oczy, których prawie nie było widać w pucołowatej twarzy. Mijające lata przyniosły jedną zmianę – wszystkie moje wady uwydatniły się. W szkole nie zwracano się do mnie inaczej jak `rudy piegus`, `kulfon` czy `plastuś`. Ostatnie przezwisko odnosiło się do odstających uszu, których także mi w życiu nie oszczędzono. Jakby tego było mało mam zeza w jednym oku. Co prawda przeszłam operację, ale nie powiodła się. Nie mogę na siebie patrzeć. Mam wrażenie, że wszystkie ohydne cechy skumulowały się w mojej osobie.

Paulina odczuwała swoją brzydotę już od najmłodszych lat. Rówieśnicy zachowywali się wobec niej naprawdę okrutnie…

Przezwiska w szkole to jeszcze nic. Dzieci nie chciały siedzieć ze mną w ławce, być w parze podczas gier i zabaw. Byłam wytykana palcami, popychana, wyśmiewana. Niektóre nauczycielki nawet to widziały, ale w ogóle nie reagowały. Zamiast tego popijały sobie kawę i plotkowały z innymi nauczycielami – przez słowa Pauliny przebija prawdziwa gorycz.

jestem brzydka

Fot. Thinkstock

Matka była do tego stopnia zdesperowana, że kiedy miałam dwanaście lat zaczęła prowadzać mnie do solarium, żeby chociaż trochę zakryć piegi. Piegi u niektórych ludzi wyglądają ładnie i są zaletą. W moim przypadku oczywiście mocno szpeciły i tak jest do teraz. Niedługo po tym, jak zaczęła zabierać mnie do solarium, wpadła na pomysł, że trochę rozjaśni mi włosy. Akurat było lato, więc inni ludzie nie byli mocno zbulwersowani, po prostu tłumaczyła się, że to efekt działania słońca. Wyglądałam trochę lepiej, ale w moim przypadku lepiej nigdy nie oznacza nawet znośnie.

Zachowanie osób z otoczenia dziewczyny sprawiło, że stała się osobą zamkniętą w sobie i bardzo niepewną. Wolny czas zazwyczaj spędzała w domu i unikała innych ludzi.

Nie dość, że byłam brzydka, stałam się jeszcze dzikuską. Całe dnie spędzałam w domu. Kiedy mogłam, udawałam, że jestem chora, żeby tylko nie iść do szkoły. Rodzice wkrótce zaczęli mnie ignorować. Wstydzili się swojego dziecka. Jeżeli już zwracali na mnie uwagę, zazwyczaj mówili, żebym się umalowała. Słyszałam to za każdym razem, kiedy gdzieś wychodziłam. Oczywiście buntowałam się i nie robiłam tego. Myślałam, że to i tak nic nie pomoże. Mam ogromny żal do rodziców.
jestem brzydka

Fot. Thinkstock

Brzydki wygląd staje na przeszkodzie w realizacji marzeń i ambicji Pauliny. Dziewczyna coraz bardziej pogrąża się w apatii. 

Zawsze byłam ostatnią osobą wybieraną do gier towarzyskich. W liceum chodziłam na kółko teatralne, ale nigdy nie mogłam zdobyć upragnionej roli. Zawsze wybierano ładniejsze dziewczyny i powtarzano mi, że wygląd też się liczy, a mój typ nie pasuje do odgrywanej postaci. A ja naprawdę miałam talent… To między innymi dlatego zrezygnowałam z ubiegania się o przyjęcie do szkoły filmowej. Tam jest oceniania także osobowość i charyzma, a ja jej nie mam.

Niepewność siebie i kompleksy odebrały mi wszystko. Dostałam się za to na medycynę. W przyszłości zamierzam zająć się medycyną estetyczną. Mam nadzieję, że dzięki studiom wpadnę na pomysł, co mogę w sobie zmienić….

Paulina

Zobacz także: Sun stripping - najnowsza technika konturowania!

 

Polecane wideo

Komentarze (48)
Ocena: 4.75 / 5
Fiona (Ocena: 5) 20.04.2023 10:19
Twarz to wizytówka jak nie masz urody to żaden przystojny polski facet cie nie ze chce.Zycie w pojedynkę jest męczące na ulicach widzisz mnóstwo par zakochanych i w myślach sobie myslisz,ze tez bym tak chciala być kochana,uwielbiana,adorowana.Zazdroscisz tym pięknym paniom co mijasz na miescie,że też byś chciała być tak urocza,kobieca,ponętna,zeby jakiś przystojny facet nie ważne czy to Ukrainiec czy to polak,zeby zwrócił na ciebie uwagę , puścił Ci oczko i zagadał do ciebie.
odpowiedz
Jasminka (Ocena: 5) 20.04.2023 10:05
W dzisiejszych czasach liczy się tylko aparycja jak ktoś jest brzyydki to jest skreślony.Ja też jestem brzydka,mam retrogenie ludzie odbierają mnie za dziwadło,w szkole w przeszłości też bylam gnebiona przez rówieśników,nikt nie chciał się zemna zadawać,bałam się chodzić do szkoły,bo bałam się,że zostanę zaatakowana słownie ze strony przeciwnej .Faceci też na mnie nie zwracają uwagi,bylam tylko przez nich krzywdzona nic więcej.Wada szczeki to jest koszmar.Jest przysłowie jak cie widzą,tak cie piszą :( i współczuję ci,bo to samo przeżyłam co ty i wiem co czujesz
odpowiedz
gość (Ocena: 1) 18.05.2018 19:21
:))
odpowiedz
Anonim (Ocena: 5) 18.06.2016 02:45
wow jeżeli to prawdziwa historia to dziewczyna potrzebuje pomocy. Bo problem nie znajduje się w wyglądzie tylko w tym jak postrzega siebie samą. To zaburzenie psychiczne zwane dysmorfofobią. Idealny przykład objawoów jakimi są lęku przed odrzuceniem z powodu wad w wyglądzie które nie odbiegają od normy, skupienie na wygladzie do tego stopnia ze paralizuje całe życie, czytanie w myślach innych ludzi, obsesujne myślnie i pewnie też działanie w kierunku wyeliminowania rzekomych wad. Przytłaczjąca samotność.
zobacz odpowiedzi (1)
carrie (Ocena: 5) 07.06.2016 22:42
mi wyglad dlugo rujnowal tradzik i nic mi na niego pomagalo... zmienilam diete, kosmetyki, wszystko doslownie.... moze nie byl to jakis nie wiadomo jaki tradzik ale czasem cos co jest z nami tak dlugo potrafi skutecznie utrudnic zycie po prostu..pomogly mi bardzo na pozbycie tego problemu tabletki IQFace, po trzech miesiacach tradzik zniknal, zostaly mi teraz juz tylko po nim blizny ale to nic w porownaniu do tego ze przez niego przestalam praktycznie wychodzic z domu;)
odpowiedz

Polecane dla Ciebie