Jestem z chłopakiem, który mnie zdradził. Chyba lepszy taki, niż żaden... Ewelina

Moje koleżanki pukają się po głowach, jak im to mówię. Twierdzą, że trzeba się szanować i w ogóle. Dziękuję za takie rady. Ja przez lata nikogo nie mogłam sobie znaleźć i cierpiałam. Teraz też nie ma sielanki, ale przynajmniej nie wychodzę na nieudacznika, którego nikt nie kocha.

Bo wydaje mi się, że w naszym związku jest uczucie. Inaczej by ze mną nie był. Zdradę traktuje jako chwilę słabości, bo faceci raczej nie są monogamistami. Przeleci, zapomni, a ze mną cały czas będzie. Podejrzewam, że chce się nawet oświadczyć. Mam unieść się honorem i zniszczyć ten związek?

On ma dużo za uszami i teoretycznie nie powinnam z nim być. Ale wolę jego, niż żadnego. Zwłaszcza, że poza niewiernością niczego mu nie mogę zarzucić. Jest czuły, pomocny i po prostu świetnie się z nim czuję. Wiadomo, że ta sprawa coś między nami popsuła, ale raczej się nie wygadam.

Wolę przemilczeć to wszystko i wierzyć, że już nigdy więcej się nie powtórzy. Może jak się oświadczy i weźmiemy ślub to jakoś poważniej podejdzie do tych spraw? Mam taką nadzieję. I nie czuję się gorsza, bo potrafiłam coś takiego wybaczyć. To się nazywa miłosierdzie!

Ewelina