Mój chłopak jest dla mnie za wysoki. Ludzie się z nas śmieją... Iza, 23 l.

On ma dokładnie 203 cm wzrostu. Tak dużo, że przy wchodzeniu przez drzwi zazwyczaj musi się schylać. W niektórych lokalach zawadza głową o lampy. Pewnie sobie pomyślicie, że to super. Taki duży i męski. Ok, męskości mu nie brakuje, ale nie w tym tkwi problem. Ja mam marne 155 cm. To jest niemal dokładnie pół metra różnicy. Wyglądamy obok siebie jak Flip i Flap. Kiedyś usłyszałam nawet paskudny żart, że „niektóre rzeczy” mogę mu robić na stojąco.

Pewnie to dziwnie zabrzmi, ale jak on tak sterczy pół metra nade mną, to czuję się niepewnie. To mnie nawet dobija. Zaczynam czuć się jak jego mała zabawka, z którą może zrobić co chce. Wiadomo, że to też kwestia jego charakteru, ale wzrost potęguje to wrażenie. Nie umiem poczuć się pewnie i atrakcyjnie, kiedy wyglądam jak jego młodsza siostra, albo nawet córka. Wstydzę mu się okazywać czułość, bo z boku to musi wyglądać komicznie.

Wiele razy zachowywał się tak, jakby mnie nie zauważał. Weźmy taką sytuację – stoimy obok siebie i z kimś rozmawiamy. To znaczy, on rozmawia, bo to małe plątające się pod nogami nie istnieje. Chcę się do niego przytulić, to trafiam gdzieś w okolice jego pępka. Idziemy za ręce, to ja muszę moją podnosić do góry, żeby mnie chwycił. I mnóstwo takich drobnych rzeczy, których normalnie się nie zauważa, a w moim przypadku doprowadzają do podniesienia ciśnienia.

Utwierdzam się powoli w przekonaniu, że w ogóle do siebie nie pasujemy. I co najgorsze, zasadniczo chodzi tylko o ten nieszczęsny wzrost. Ta różnica jest za duża. Głupio razem wyglądamy i w ogóle. W sumie, to nie wiem, czego oczekuję po tym liście. Ja nagle nie urosnę, a on się nie obniży.

Może ktoś mi chociaż powie, jak z tym normalnie żyć...

Iza