Jeszcze nigdy nie zarabiałam tak mało. Żyję w nędzy... Wiktoria

Kilka miesięcy temu zostałam wezwana na rozmowę. Szef zaczął od tego, że jestem świetnym pracownikiem. Już myślałam, że znowu da mi podwyżkę. A potem słowa – bardzo cię cenimy, ale nie możemy ci zaoferować dalszej współpracy. Zmieniają nieco profil działalności i moje stanowisko okazuje się zbędne. Nie umiałam tego przyjąć z podniesioną głową. Zaczęłam go błagać, próbowałam wywalczyć przeniesienie do innych obowiązków. Ale to nic nie dało i zwolnienie stało się faktem. Wróciłam do domu i ryczałam do rana. Jeszcze tydzień udawałam przed rodzicami, że nic się nie stało.

Prawda była taka, że miałam krótki okres wypowiedzenia, ale już nie musiałam tam przychodzić. Na koncie niewiele, bo nie szanowałam pieniędzy. Inwestowałam w siebie, pomagałam rodzicom i jakoś się to wszystko rozchodziło. Dopiero później miałam zacząć oszczędzać. Zostałam dosłownie z niczym. Mieszkanie, które trzeba zaraz opłacić, kończyło się też ubezpieczenie samochodu itd. Wreszcie się przyznałam. Było ze mną coraz gorzej.

Żebyście widziały, z jaką miną wracałam do mieszkania rodziców... Musiałam wypowiedzieć umowę na swoje. Samochód stoi nieużywany, bo nie mam nawet za co zatankować. Znowu jestem na ich utrzymaniu. Czuję się jak najgorszy pasożyt. Nie znalazłam do tej pory żadnej pracy, która dawałaby mi taką radość i pieniądze. Spadłam ze szczytu na samo dno. Już nie zakupy w Almie, ale w Biedronce. Żadnych nowych ubrań. Przestałam wychodzić na miasto, bo to też kosztuje. Pracuję na umowie o dzieło za 1000 zł na rękę. Kilka razy mniej, niż wcześniej.

Nie widzę żadnej nadziei. A najgorsze jest to, że jak się już zasmakuje w lepszym życiu, to trudno się przestawić. Ja popadam w depresję. Kiedyś łatwiej przyjmowałam porażki, ale tego nie mogę znieść. Uwierzyłam, że mogę być kimś, a jedna decyzja szefa wszystko zniszczyła.

Jak mam się podnieść?

Wiktoria