Nie przyznaję się, ile zarabiam. Boję się zawistnych Polaków... Joanna, 27 l.

Kilka razy już się o tym przekonałam. Pamiętam niedawną rozmowę z moją koleżanką, którą spotkałam na zakupach. Zaproponowałam, żeby przeszła się ze mną do jednego sklepu, to potem pójdziemy na jakąś kawę. Ale nie... Ona nie wchodzi do takich miejsc, bo tam drożyzna, jej nie stać, tam chodzą same snoby. A w ogóle, to „ile ty zarabiasz, że możesz sobie tak żyć”?!

Powiedziałam jej szczerze i ona się dosłownie zagotowała. Od razu stwierdziła, że nie ma ze mną o czym gadać i poszła w swoją stronę. Dlatego w rodzinie też się nie przyznaję, ile zarabiam. A jak sobie coś kupię, to od razu wychodzi na to, że epatuję bogactwem. Czy nowa torebka albo telefon to taka wielka zbrodnia?

Ludzi to strasznie kłuje w oczy. A już zwłaszcza, kiedy wiedzie się kobiecie. I do tego młodej.

Mam 27 lat, pracuję od pierwszego roku studiów i tylko dzięki własnej ambicji doszłam tu, gdzie jestem. Zajmuję kierownicze stanowisko, często wyjeżdżam w delegacje za granicę, średnio zarabiam 7-9 tysięcy złotych miesięcznie. Wstydzę się tego, bo do tego mnie przyzwyczaiły głupie komentarze... Wiadomo – albo jestem oderwana od rzeczywistości, albo zdobyłam taką posadkę przez łóżko.

W Polsce nie lubi się takich ludzi, więc jeśli chcesz mieć normalne stosunki z pozostałymi, to musisz się ukrywać. Nie kupuj drogich rzeczy, nie chwal się wakacjami w tropikach i broń Boże nic nie mów o pieniądzach. Natychmiast wyjdziesz na złodzieja albo kombinatora.

Dlaczego cudze kompleksy muszą utrudniać życie takim osobom, jak ja? Najchętniej bym się stąd wyniosła...

Joanna