Oszpeciłam się tatuażem. Jest w takim miejscu, że już nic nie osiągnę... M., 25 l.

Chyba popełniłam błąd. Przez tyle lat nic takiego nie chciałam, a jak już się zdecydowałam, to wielki i widoczny wzór. Zrobiłam sobie kwiat z kilkoma symbolami, gruba czarna kreska, kolorowe wypełnienie. A wszystko to z boku szyi, już prawie na karku. Bałam się tego bardzo, ale zacisnęłam zęby, bo wierzyłam, że to początek mojego nowego życia. Podobał mi się efekt i specjalnie spinałam włosy, żeby był jak najbardziej widoczny. Można powiedzieć, że byłam z siebie dumna. Reakcje były różne.

Rodzice prawie zeszli na zawał, znajomi się zachwycali albo milczeli. Ale wiecie co? Miałam to wszystko gdzieś. Mój bunt wreszcie wyszedł na światło dzienne i byłam pewna, że nigdy tego nie pożałuję. Oczywiście nie stoczyłam się z powodu tatuażu. Dalej studiowałam i robiłam same mądre rzeczy. Teraz zaczyna mi to ciążyć i nie za bardzo wiem, co mogę ze sobą zrobić. Można to nazwać kryzysem wieku średniego. Nagle zrozumiałam, że takie malowidła masują nastolatkom, a nie mnie.

Jestem prawie pewna, że nie dostałam ostatnio pracy z powodu tatuażu. Na pierwszej rozmowie byłam w apaszce i rozpływali się nade mną. Na drugiej, finałowej, już odsłoniłam szyję. Widziałam przerażenie w ich oczach. Obiecali oddzwonić, ale nic z tego nie wyszło. Coraz częściej słyszę też szepty na ulicach, starsze panie to się żegnają na mój widok. Już nie jestem taka pewna, że tatuaż dodaje mi charakteru. Raczej wiele mi odbiera i wstyd mi się do tego przyznać...

Zrobiłam to na własną odpowiedzialność, broniłam swojej decyzji, byłam pewna, że to jest to, nigdy nie pożałuję. I co teraz? Mam powiedzieć, że zrobiłam największe głupstwo w życiu i najchętniej bym ten tatuaż wyrwała razem ze skórą? A tak się niestety zaczynam czuć...

Przestrzegam wszystkich. Mnie już nic nie uratuje, ale chociaż Wy sobie nie utrudniajcie życia.

M.