Wyprowadziłam się z domu i rodzice o mnie zapomnieli. Już mnie nie kochają? M.

Większość osób w komentarzach , zamiast odnieść się do pytania autorki wpisu to wolą pisać O SOBIE. Jakie to smutne i żenujące, ile w was ludzie egoizmu. Ludzie ktoś Was prosi o radę a wy zamiast doradzić piszecie o sobie. Ręce opadają. A odnosząc się do wpisu autorki muszę przyznać, że to bardzo przykre jak czytam co opisujesz. Przykre jest to, że rodzice się Tobą nie interesują. Faktycznie jak przez miesiąc nawet nie zadzwonili to coś jest nie tak. Bardzo to dziwne z ich strony. Widzisz to jest tak, że kiedy jesteśmy mali to nasi rodzice są naszymi mentorami, wszystko wiedzą lepiej i się nami opiekują są też dojrzalsi. Z upływem lat przychodzi taki moment, że zaczynamy dostrzegać, że stajemy się DOJRZALSI od naszych rodziców. Rodzice stają się coraz starsi i zaczynają nie przystawać do zmieniającego się świata, stają się też mniej poradni. A my jesteśmy dorośli i patrzymy na nich przez pryzmat naszej dojrzałości która jest już na wysokim poziomie a jednocześnie wciąż jesteśmy ich dziećmi i jakby odruchowo chcemy aby to oni nas pilnowali tak jak za młodu. Jest to bardzo trudny temat i bardzo Ci współczuję. Jeśli bardzo brakuje CI kontaktu z nimi to proponuję abyś sama do nich dzwoniła nawet codziennie do momentu aż poczujesz przesyt i sama stwierdzisz że to za wiele. Wiem że samodzielne dzwonienie to nie to samo bo Tobie chodzi o zainteresowanie z ich strony a nie Twojej ale lepsze to niż patrzenie na głuchy telefon. Serio, dzwoń do nich codziennie aś Ci się odechce tego kontaktu i poczujesz że już nie chcesz. A w miedzyczasie nie krępuj się aby powiedzieć im w prost, najlepiej jak najszybciej, że brakuje Ci tego aby się Tobą zainteresowali. Życzę powodzenia pozdro

Część dobrze cie rozumiem moi rodzice od 16 roku życia mieszkam sama w polsce z dala od rodziny , Nigdy sie nie interesowali tylko raz matka napisała sms czy nie pożyczyła bym jej pieniędzy bo na czynsz brakuje od mówiłam i cisza jak bym nie istniała gdyby nie informacja na Facebooku to nawet by o urodzinach zapomnieli

Zrozumcie też rodziców całe młode życie mija na pracy i wychowaniu dzieci, wszystko skupia sie wokoł nich, gdy idą na studia to rodzice ostatnie "młode lata" chcieliby skupić na sobie, bo za chwilę obarczycie ich wnukami. Teraz dzieci naprawdę maja problem z usamodzielnieniem sie i nawet po skonczeniu studiów nie pala sie do pojscia do pracy. Nie wiem jakie błedy rodzice popełniają, że dzieci nie chcą wyjsc z domu, chociaż jest im źle. Jak macie po 18 lat to denerwujecie sie ze za duzo pytamy o wasze zycie, jak przestajemy pytac to macie o to pretensje. Uważam ,że dzisiejsza mlodzież jest rozpieszczona i b.wymagajaca.

moi rodzice to samo kiedy sie wyprowadziłam na studia wwieku 18 lat do inngo miasta zero telefonów, sama sie przeprowadziłam nikt nawet nie pomysłał zeby mi pomóc. Cały czas to samo po prostu dla mnie oni są z innego świata nie mogę słuchać, w kólko o kościele czemu nie idziesz do kościoła jakby to było najważniejsze, ale zżeby zadzwonic do córki i sie zapytac czy wszystko dobrze to juz nie. Mam ogromny zal do nich teraz jestem w Anglii od 2 miesięcy matka do mnie zadzwoniła raz a ojciec eheh to juz w ogole moge zapomnieć..tak sobie porównuje4 razy w miesiącu do kosciola mogą isć ale zeby do córki która siedzi za granicą bóg jeden wie co sie z nią dzieje, to raz na tydzien chociażby nie moga zadzwonić.

mam 26 lat, nie mieszkam z rodzicami od 7 i wiecie co? oddała bym wszystko, żeby nie dzwonili do mnie po 2-3 razy dziennie...