Rok temu poszłam sama na studniówkę i do dziś mam traumę. Nie róbcie tego! Ola

Posadzili mnie na końcu stołu, obok same pary. Rozmawiali ze sobą, śmiali się, tańczyli, a ja mogłam tylko nasłuchiwać. Czasem ktoś z litości do mnie zagadał, ale naprawdę czułam się jak ufoludek. Żaden chłopak nie poprosił mnie do tańca. Poloneza tańczyłam z nauczycielem. I to takim, z którym my nie mamy żadnego przedmiotu.

Były zdjęcia. Na grupowym stanęłam, ale potem były takie dla par. Zabawy organizowane przez DJ-a też raczej dla par. Potańczyłam może 10 minut przez cały wieczór, oczywiście sama. Nawet koleżanki potraktowały mnie jak trędowatą. W ogóle się do mnie nie przyznawały i to było dla mnie chyba najgorsze!

Wyszłam z imprezy jako jedna z pierwszych. Smutna i wściekła, że w ogóle dałam się na to namówić. To był jeden z najgorszych wieczorów w moim życiu.

Po czasie wiem, że lepiej było zostać w domu. Albo pójść tam z byle kim, ale mieć jakiegoś partnera. Jak się jest samemu, to dziwnie się czuje, a na dodatek inni patrzą na ciebie jak na kretynkę. A tyle się mówi, że nie trzeba ulegać terrorowi... Chyba lepiej ulec i jakoś się bawić, niż tak męczyć.

Tak, dla mnie studniówka to była jakaś straszna męczarnia. Próbuję o niej zapomnieć,. Żeby nigdy do tego niewypału więcej nie wracać.

Chyba lepiej było, tak jak kiedyś się robiło – to była impreza tylko dla ludzi ze szkoły i ludzie bawili się ze swoją klasą... Niech moja historia będzie przestrogą dla dziewczyn, które planują zrobić to samo. Nie warto!

Ola