Mam 18 lat i ŻADNYCH znajomych. To chyba nie jest normalne... Anonim

Boję się i jestem prawie pewna, że to się długo nie zmieni. Jeśli w ogóle kiedyś... Na studiach znowu się zamknę w sobie i przegapię moment, kiedy inni się poznają. Zaczną się wspólne wypady na piwo, imprezy, ale oczywiście beze mnie. Chciałabym w tym brać udział. Co z tego... Nie potrafię się w tym odnaleźć, bo boję się. Boję się ludzi i tego, że się przed kimś skompromituję. A potem jest po wszystkim i mogę się bać, ale własnej samotności.

Nie wiem co się ze mną dzieje, bo rodzina i inni bliscy ludzie uważają, że jestem otwartą i kontaktową osobą. Wystarczy, że pojawi się ktoś obcy i od razu mnie paraliżuje. Chcę wypaść jak najlepiej, dlatego w ogóle się nie odzywam. Bo w końcu mogłabym się ośmieszyć. Zastanawiałam się, czy to nie jest jakaś depresja, ale w sumie to nie mam innych zmartwień.

Problemem jest tylko kontakt z ludźmi. A raczej AŻ. Bez tego zawsze będzie beznadziejnie.

Nawet teraz, kiedy to piszę, wyglądam za okno. Chciałabym być kimś z tych obcych ludzi. Oni mają z kim wyjść z domu, a mnie samej się nie chce. Wystarczyłaby jedna koleżanka, z którą mogłabym pójść do galerii handlowej... Ktokolwiek. Ale nikogo takiego nie mam. Ludzie przypominają sobie o mnie tylko wtedy, kiedy czegoś ode mnie chcą. Tak sami z siebie nawet się nie odezwą. Gdyby ktoś tylko dał mi szansę i zmusił mnie do tego...

Ale widzą, jak ja reaguję. Od razu się wycofuję. Sama nie wiem dlatego tak to działa, ale zawsze tak jest. I tak mam 18 lat, kilkudziesięciu znajomych na Facebooku i żadnego prawdziwego w realu.  Nawet nie organizowałam osiemnastki, bo nie miałam dla kogo. Było tylko przyjęcie dla rodziny, bo z nimi czuję się swobodnie.

Tylko, że ja już tak dłużej nie chcę. Nie mam nadziei, że to się zmieni jeszcze w liceum, ale jak nie zepsuć tego na studiach? Ja już wiem, jak to się skończy.

Anonim