Mieszkanie po ślubie z rodzicami to szczyt żenady. Gabriela, 18 l.

Kiedyś wynajmowali mieszkanie, ale teraz stwierdzili, że ich na to nie stać. U rodziców jest miejsce, więc skorzystają. Teraz siedzimy w tym niewielkim mieszkaniu w 5 osób – 4 niby dorosłe i ja. Współczuję moim rodzicom, bo oni myśleli, że na starość odpoczną. A tu nie dość, że się siostra nie wyprowadziła, to jeszcze dodatkową osobę sprowadziła do domu. Uważam, że głupio zrobili. Ja bym się ze wstydu spaliła, gdybym miała w tym wieku mieszkać z rodziną. I jeszcze z mężem.

Tacy są zaradni, że teraz siedzą rodzicom i mnie na głowie, obiadki im się podaje, zaczęli rządzić w domu. Jeszcze tylko brakuje żeby siostra zaszła w ciążę i będzie nas szóstka. Za chwilę to się okaże, że dla mnie miejsca nie będzie. Tylko czy ja udawałam dorosłą? To siostra twierdziła, że sobie poradzą i są gotowi na ślub, rodzinę itd. To się chyba nigdy nie skończy, bo oboje mało zarabiają i chyba nie mają żadnych ambicji. Pewnie czekają aż to my się wyniesiemy z nerwów i zostawimy im całe mieszkanie!

Zachowują się jak nieudacznicy. Jakoś inni się wyprowadzają, biorą śluby i żyją samodzielnie. Gdyby to jeszcze był duży dom, ale chodzi o małe mieszkanie z 3 pokojami. Rano kolejka do łazienki, przy stole się nie mieścimy, ciągle ktoś kogoś ucisza. Ja w takich warunkach oszaleję. Wiem, że tak będzie jeszcze długo. Jak ja się będę uczyła do matury? Jak ja mam zaprosić do siebie koleżanki?

Wstyd mi za moja siostrę i jej pożal się Boże męża.

Dlaczego my teraz mamy płacić za ich brak zaradności? Kiedyś nie wytrzymam i im to wszystko głośno powiem!

Gabriela