Pójdę do ślubu bez rozgrzeszenia. Ksiądz się na mnie uwziął... Iga, 27 l.

To jeszcze nie była ta ostatnia, bo do ślubu pozostało kilka tygodni, ale stwierdziłam, że lepiej wyznać większość win teraz, żeby później się mniej stresować. Dla mnie to istotny sakrament, więc nie ma mowy o kręceniu. Poszłam do mojej parafii, powiedziałam o co chodzi i to mnie zgubiło. Gdybym powiedziała o tym ot tak, to pewnie byłoby po problemie. Ale przyznałam, że za chwilę biorę ślub. Spowiednik był bardzo spokojny, ale dużo do mnie mówił. Wpędził mnie w ogromne poczucie winy. Poczułam się, jakbym kogoś zamordowała!

Pytał, czy uważam to za dobre rozwiązanie. Czy nie jest to jednak lekkomyślne... Czy nie byłam w stanie się powstrzymać... W jakim celu to zrobiłam... Po co kusiłam siebie i chłopaka... Już nawet nie o seks mu chodziło, ale o to, że zamieszkaliśmy ze sobą. Na długo przed oświadczynami. Podobno żyjemy od lat w strasznym grzechu. Mało brakowało, a odeszłabym w trakcie tego jego monologu. Wreszcie stwierdził, że w takiej sytuacji rozgrzeszenia dać nie może.

Dobiło mnie to. Myślałam, że będzie już z górki, zacznę żyć po bożemu, a poprzednie grzechy zostaną mi przebaczone. Wiara jest dla mnie istotna i co mam z tym zrobić? Wychodzi na to, że przed samym ślubem też rozgrzeszenia nie dostanę i pójdę do ślubu z nieczystym sumieniem. Nawet komunii nie będę mogła przyjąć! Jeszcze nie widziałam takiej sytuacji.

Najgorsze jest to, że spowiadałam się z tych wszystkich rzeczy wiele razy i zawsze jakoś się udawało. Teraz, w najważniejszym momencie, okazało się, że mam zbrodniczą przeszłość i w ogóle nie powinnam brać ślubu kościelnego.

Ale i tak to zrobię. Nie uważam, że zrobiłam coś złego.

Iga