Moja siostra chce adoptować dziecko, a mogłaby mieć własne. Dziwię jej się... Justyna

Naprawdę współczuję tym dzieciakom. Nawet bym zrozumiała, gdyby mieli już własne potomstwo, a potem zdecydowali się przygarnąć jedną sierotkę. To by było dla mnie normalne. Mogliby pomóc, a przy okazji skosztowaliby takiego tradycyjnego rodzicielstwa. Więzy krwi, geny i te sprawy. Tylko, że oni o tym nie chcą słyszeć. Ich zdaniem jest tyle potrzebujących, że najpierw nimi trzeba się zająć.

Bardzo to szlachetne, ale czy kobieta, która nigdy nie była w ciąży i sama nie urodziła, na pewno będzie dobrą matką? Siostra jest ciepłą i kochaną osobą, ale tu by się przydały hormony. Wiadomo, co się z nami dzieje w tym stanie. Nagle świat staje się inny i liczy się tylko maluszek. Ona tego nie doświadczyła.

Czy bez tego powinna brać na siebie taki ciężar jak trójka jednak obcych dzieci?

Nie wiem co mam o tym myśleć. Nie zniechęcam jej, bo boję się o tym w ogóle mówić. Pewnie bym wyszła na kogoś nieczułego i podłego. Tylko, że ja nie jestem przeciwna adopcji. Dziwi mnie tylko ograniczanie się do tego. Dlaczego zdrowa kobieta miałaby nigdy nie urodzić?

Już pomijam problemy, jakie mogą się pojawić. Tu nie chodzi o noworodki, ale starsze dzieciaki. Na pewno sporo przeszły, mają różne historie, wcale nie muszą się zaaklimatyzować bez problemu. Już jeden taki przypadek to wyzwanie, a co dopiero taka ilość... Boję się, czy oni dadzą radę i na pewno wiedzą, na co się piszą.

Myślicie, że mam prawo z nimi o tym porozmawiać?

Justyna