Mam problem, który noszę w sobie od lat, ale nigdy nie potrafiłam o nim nikomu powiedzieć wprost. Chodzi o moją mamę. Nie jest tak, że była złą matką w takim oczywistym sensie. Dbała o mnie, miałam co jeść, i tak dalej, ale przez cały czas dorastania czułam, że nie jestem wystarczająca i to uczucie zostało mi do dziś.
Mama przez całe dzieciństwo mnie porównywała do koleżanek, kuzynek, czasem nawet do dziewczyn z telewizji. Zawsze były ładniejsze, szczuplejsze, zdolniejsze, bardziej ogarnięte. Ja nigdy nie byłam wystarczająca. Cokolwiek zrobiłam, zawsze można było lepiej. Miałam dobre oceny, ale mama i tak mówiła, że mogłam się bardziej postarać.
Zobacz także: Latem odzywają się wszystkie moje kompleksy
Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek powiedziała mi, że jestem piękna. Nie mówiła też, że mnie kocha i jest ze mnie dumna. Teraz, jako dorosła kobieta, nadal czuję się niepewna siebie, mam mnóstwo kompleksów, boję się, że jestem brzydka, niewystarczająca, bezwartościowa. W pracy ciągle wydaje mi się, że nie zasługuję na sukces. W relacjach boję się, że ktoś mnie zostawi, bo przecież jestem brzydka i głupia.
Nie umiem jej tego powiedzieć. Mam w sobie ogromny żal, ale jak tylko próbuję zacząć rozmowę, coś mnie blokuje. Boję się, że mnie wyśmieje albo zbagatelizuje to wszystko, jak zawsze. Dla niej to pewnie nic, ale mnie trudno żyć z poczuciem, że jestem nikim.
Maja
