Mam 33 lata. Muszę ponownie zamieszkać z rodzicami

stało się, trudno. Ja bym wzieła obojetnie jaką pracę, no chyba, że rodzice mieszkają w mieście wktórym jest praca, bo jezeli wracasz do jakiejs malej miescnki, bedzie tlyko gorzej.

Jak ktoś pracuje na umowę-zlecenie i zarabia tylko tyle aby przeżyć, to raczej nie oszczędzi ;) pewna prace maja tylko urzędnicy i nauczyciele, a ich pensja zawsze jest stała. Raczej się nie słyszy żeby jakiegoś nauczyciela czy urzędnika niższego szczebla wyrzucili.

Nie da się cofnąć się do przodu. ;) A powrót do domu rodzinnego sam w sobie nie jest żadnym wstydem, wstydem jest to, że mając stałą pracę nie potrafiłaś oszczędzić, bo jeśli po dwóch miesiącach nie masz pieniędzy na utrzymanie, to po prostu nie umiesz nimi gospodarować albo wynajmowałaś lokal o standardzie nieproporcjonalnie wysokim do zarobków. Nad tym powinnaś się zastanawiać, a nie nad tym, "co ludzie powiedzą".

Może nie jest tak źle? Sama tez wróciłam do domu rodzinnego, nie uważam ze jest to złe. Wcześniej zawsze mieszkałam w naprawdę dużych miastach i byłam stale przemęczona. Bo studia, praca, a to wszystko łączone z domem. Mam/miałam starszych rodziców, jak przyjeżdżałam do domu to wiedziałam ze muszę pomoc w tym czym oni ze względów zdrowotnych się nie zajmą. Czyli koszenie, utrzymanie ogrodu, generalne porządki przed świetami. A do tego utrzymanie w czystości mieszkania/akademika w mieście. Po śmierci ojca jak mama została sama to dzwoniła po minimum dwa razy dziennie. A tak naprawdę to częściej. Wcześniej w domu rodzinnym mieszkały tez obydwie schorowane babcie. Teraz mam taki spokój psychiczny, nikt mnie nie ocenia czy za dużo czy za mało czasu poświęcam rodzinie. Wcześniej słyszałam komentarze typu masz tu dom i schorowana matkę zostawiasz sama. I nie było ważne ze robiłam w domu wszystko, z mama jeździłam na wakacje, do teatru, opery, bo zawsze były komentarze ze o nią nie dbam. Czasami nerwy mi puszczały bo dzwoniła kiedy byłam w pracy. Załatwiałam wszystkie rzeczy. A teraz jestem chora, musiałam być w szpitalu, dwa razy straciłam tak przytomność ze uszkodziłam sobie głowę/twarz i musiałam być szyta (bez znieczulenia bo brakowało anestezjologa), ale nikt nic nie mówi bo wszystkim jest głupio. Jak wrócisz do domu to zrozumiesz ze nie masz się czego wstydzić. Ja tak nigdy o sobie nie pomyślałam. Poza tym jak masz duży dom, mieszkanie to się to opłaca. W moim przypadku wynika to może z tego ze pasowało mi wynajmowanie, nigdy nie chciałam mieć własnego mieszkania, kredytu. Może powodem takim było tez poczucie obowiązku zajmowania się kolejna rzeczą materialna i dbania o nią. Podobny stosunek mam do samochodów - nie poznaję marek, nie mam prawa jazdy, ze względów zdrowotnych nie mogę go mieć, w dzieciństwie miałam silna chorobę lokomocyjna. Dom/mieszkanie/samochód/ubrania/gadżety elektroniczne nie kręciły i nie kręcą mnie. Podobnie jak pieniądze. Najszczęśliwsza jestem gdy bawię się z kotem, chodzę na spacery, do lasu, nad rzekę, kiedyś zabierałam tam psa, niestety w tym roku zmarł. Może cofnięcie się jest właśnie pójściem do przodu?