Moja przyjaciółka wytyka mi, że w wieku 32 lat nie mam dzieci. Sama narzeka na swoje…

Od pewnego czasu irytuje mnie zachowanie mojej najlepszej przyjaciółki. Nasze życie ułożyło się zupełnie inaczej. Ona wyszła za mąż jeszcze na studiach, w wieku 21 lat. Ja nigdy nie wzięłam ślubu. Byłam przez te wszystkie lata w różnych związkach, ale żaden nie był na tyle mocny i dobry, by zakończył się małżeństwem. Czy mnie to boli? Oczywiście, że czasem czuję się samotna i chciałabym mieć swoją rodzinę. Poznać kogoś wartościowego w wieku 32 lat nie jest jednak łatwo, a ja nie chcę po prostu z kimś być. Chcę kochać i być kochana, chcę szacunku, podobnych priorytetów, zaufania.

Moja przyjaciółka oczywiście uważa, że wybrzydzam. To naprawdę nie jest tak. Czemu mam być na przykład z facetem, który nie może usiedzieć miesiąca w jednej pracy? Spotykałam się z takim, ale jego beztroskie podejście do pieniędzy nie wróżyło najlepiej. Częściej bywał bezrobotny niż pracował i zapożyczał się u ojca i znajomych. Spotykałam się też z facetem, który miał problem z wybuchami agresji i z zazdrością. Podziękowałam.

Zobacz także: Od ponad roku ukrywam depresję. Już dłużej nie mogę...

Za mną naprawdę trudne związki. Przerabiałam to wszystko na terapii i teraz jestem w takim miejscu, że wolę być sama niż być w złym związku. Nie zamykam się jednak na uczucie i wierzę, że jeszcze poznam kogoś wartościowego.

Irytuje mnie jednak, że moja przyjaciółka kompletnie mnie w tym nie wspiera. Ciągle mi mówi, że mój zegar biologiczny tyka i że „najwyższa pora” na dziecko. Mam je sobie zrobić byle z kim? Chyba lepiej w ogóle nie mieć dzieci niż rodzić je niewłaściwej osobie i skazywać na cierpienie? Poza tym jest tyle maluchów w domach dziecka. Jeśli nie będę mogła mieć własnego, opcją jest adopcja. Tutaj też jednak musi być właściwa osoba u boku.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że przyjaciółka, która od 11 lat jest mężatką, a dwoje swoich dzieci urodziła dużo przed 30-tką, ciągle na nie narzeka. Sama jest nieszczęśliwa, ale udaje, że jest inaczej. Nie widzę tu logiki. Mnie mówi, że powinnam być matką, a sama nie lubi pełnić tej roli. Ktoś mi powie, gdzie tu sens?

Patrycja