Mój facet nie chce ze mną sypiać…

Zacznę od tego, że bardzo długo zbierałam się za napisanie tego listu. Myślałam o tym od paru miesięcy licząc, że problem sam minie. Niestety nie mija, a mi brak już pomysłów co dalej robić. Ale od początku. Mam 22 lata i studiuję psychologię, jestem w szczęśliwym związku od ponad roku... hmm, no właśnie, szczęśliwym? Mój partner K. ma 26 lat, pracuje, jest fantastycznym człowiekiem.

Zaczęliśmy się spotykać dość szybko, bo po miesiącu znajomości. Wynajmuje mieszkanie, więc nie było problemu, aby spędzać czas sam na sam.

Najpierw mówiłam K., że chcę trochę poczekać z seksem, bo mój ostatni związek był oparty tylko na nim, więc teraz chciałabym tego uniknąć. On twierdził, że to rozumie, że bez problemu poczeka. Zaczął zostawać u mnie na noc, spaliśmy w jednym łóżku, ale wiedziałam, że bez mojej zgody nic się nie wydarzy. Kilka miesięcy temu jednak postanowiłam, że już mam dość czekania, więc wystroiłam się, kupiłam wino i nie mogłam się doczekać naszego pierwszego wspólnego razu. Ale nic się nie wydarzyło! Poprzytulaliśmy się i stwierdził, że jest zmęczony i chce iść spać. Byłam zła, ale ok, on czekał, to teraz mogę poczekać ja.

Zobacz także: Kiedy powiedzieć mu o tym, że mam dziecko?

K. za każdym razem, gdy próbowałam zainicjować stosunek, czymś się wykręcał. Po miesiącu od pierwszej próby uwiedzenia postanowiłam działać śmielej i zafundowałam K. seks oralny, miała to być tylko gra wstępna, ale na tym się skończyło. Owszem odwdzięczył mi się tym samym, myślałam, że jak zregeneruje siły to będziemy się kochać, a on stwierdził, że pora iść spać. Przepłakałam pół nocy, ale już był krok do przodu, więc myślałam, że będzie coraz lepiej. Niestety znowu się pomyliłam, od tego czasu seks oralny stał się normą, K. sam go inicjował, ale nadal nic więcej.

W tym czasie parę razy urządziłam awanturę, pytałam co jest ze mną nie tak, ale K. twierdził, że bardzo mnie kocha i prosił, abym jeszcze trochę poczekała. Zrzucałam całą winę na siebie, że mu się nie podobam, że pewnie coś w moim zachowaniu lub wyglądzie go odpycha. Ostatnio nie wytrzymałam i wygarnęłam mu, że nie chce związku w którym nie czuję się spełniona, że miałam wcześniej kilku partnerów i nigdy nie musiałam prosić o seks, więc może z nim jest coś nie tak. Spytałam czy ma kogoś innego, zarzeka się, że nie. Zarzuciłam mu nawet, że jest gejem, ale też mnie przekonuje, że podobają mu się tylko kobiety.

Ale jednak coś jest nie tak! Nie wiem już jak z nim rozmawiać. No bo normalny, zdrowy facet, który nie chce seksu? Jak to nawet brzmi? Ja jestem ciągle sfrustrowana, łatwo się denerwuje, robię awanturę nawet o pogodę... Nie chcę się z nim rozstawać, bo poza tym jest naprawdę cudowny i dobry dla mnie.

Myślę nad wysłaniem go do lekarza, bo coraz częściej dochodzę do wniosku, że to on ma problem, a nie ja! K. jednak nie chce o tym słyszeć, mówi, że to chwilowe problemy i miną. Tylko czy tak długi okres można nazwać chwilowym problemem?

Lena