Ostatnio popatrzyłam na mojego męża i uświadomiłam sobie, że już od dawna go nie kocham. Smutne, ale prawdziwe. Uczucie wypaliło się gdzieś w codziennych obowiązkach. Praca, dbanie o dom, spłata kredytu. Rozmawiamy już tylko o tym. Nie ma mowy o żadnym romantyzmie, zaskakiwaniu się nawzajem, randkach, czułości.
Zobacz także: LIST: „Co roku to samo. W Wigilię rodzina życzy mi chłopaka, a w sylwestra…”
Jesteśmy 7 lat po ślubie, w sumie znamy się od 10. Kawał życia. Na początku to oczywiście była wielka miłość. Nie mieliśmy siebie nigdy dość, ciągle tego wspólnego czasu było nam za mało. Potem gdzieś to wszystko zaczęło się ulatniać. Wzięliśmy ślub, kupiliśmy mieszkanie na kredyt i mam wrażenie, że tylko ta wspólna spłata długu trzyma nas razem. Nie mamy dzieci i nigdy ich nie planowaliśmy. Do łóżka chodzimy rzadko, coraz rzadziej. Chyba oboje myślimy, że „tak trzeba”, a nie że mamy na to faktyczną ochotę.
Coraz częściej towarzyszy mi okropna myśl, że życie ucieka mi u boku kogoś, z kim wcale nie chcę być. Po co mi był ten ślub i ten kredyt? Zazdroszczę wszystkim wolnym kobietom.
Maja
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej