Mam 25 lat, a od 12 kocham tego samego faceta…

Dziś mam 25 lat, ale tak naprawdę w moim sercu wszystko zatrzymało się 12 lat temu, kiedy w szkole poznałam pewnego chłopaka. Mieliśmy wtedy po 13 lat. On był nowy w klasie i bardzo szybko się w nim zakochałam. Taka pierwsza, niewinna miłość. On podobał mi się z wyglądu i stylu, taki rozczochrany chłopak z plecakiem przewieszonym przez jedno ramię. Jego rodzice są lekarzami, więc była zamożny, fajnie się ubierał, wyjeżdżał na wakacje, był przywożony do szkoły BMW. Każda z moich koleżanek się za nim oglądała.

Po jednej ze szkolnych dyskotek zaczął przez chwilę „chodzić” z klasową ślicznotką. Ja oczywiście nie miałam u niego szans. Ja i on bardzo się lubiliśmy, ale on zawsze traktował mnie jak taką kumpelkę, której się zwierza ze swoich innych związków. Potem chodził na treningi koszykówki, wpadła mu w oko jakaś dziewczyna z lekkoatletyki, która odbywała się równolegle na tej samej hali. A ja naiwna mu tak świetnie doradzałam, że zaczęli się spotykać i trwało to kilka miesięcy. Później była kolejna ładna buzia – dziewczyna, która ciągle startowała w konkursach piękności dla nastolatek, młodsza od nas. Ale ja ciągle sobie tłumaczyłam, że jeszcze mój los się odmieni, tylko muszę być cierpliwa.

Zobacz także: LIST: „Mam ochotę wyemigrować z tego chorego kraju”

Udało mi się dostać do tego samego liceum, co on. On poszedł na profil ścisły, ja na humanistyczny, ale najważniejsze, że mieliśmy ze sobą kontakt. Szkolne wycieczki, wspólne wagary itp. Jego związki zaczęły być trwalsze, a ja wciąż czekałam. Wciąż zaciskałam zęby i miałam nadzieję, że mój los się odmieni. Wszystkie lata liceum były podobne, a po maturze znów pojawił się stres. Co dalej? Jak nie stracić go z oczu?

On nigdy nie krył, że interesuje go tylko Warszawa. Ja bałam się, że nie dostanę się na jakiś bardziej oblegany kierunek, więc złożyłam papiery też na kilka słabszych, byle tylko wyjechać razem z nim. Jakoś się udało, ale w październiku czekało mnie wielkie rozczarowanie. Prawie się nie widywaliśmy, on na Politechnice ciągle się uczył, a ja nie chciałam mu przeszkadzać. Wpadaliśmy na siebie czasami w weekendy, jak akurat tak się złożyło, ze razem wróciliśmy do rodziców. Było ciężko, brakowało mi go i ciągle, non stop o nim myślałam.W tym czasie miałam jakieś przelotne związki, ale to nigdy nie było nic poważnego.

Mam już 25 lat i wciąż go kocham. Widzę jak się zmienia. Jak z nastolatka przeistoczył się w mężczyznę. I podoba mi się coraz bardziej. Jest przystojny, pociągający i inteligentny. Skończył studia, zaczął pracę, wiem, że zajdzie bardzo daleko. Tak bardzo bym chciała, żeby dzielił swoje szczęście ze mną. Ciągle o nim myślę, coraz więcej, coraz częściej. I coraz bardziej mi smutno. Na jego Facebooku i Instagramie znam wszystko na pamięć, zaglądam na jego profile codziennie, śledzę komentarze. To chyba obsesja.

Wiem, że teraz jest sam. Mówił mi, że z ostatnią dziewczyną rozstał się, bo coś się wypaliło. Ale szuka, wciąż szuka miłości. Tak jak ja. Ale on nie wie, że jest moją pierwszą i jedyną miłością. Co ja mam zrobić?

Gosia