Dziś kończę 30 lat i nadal jestem panną. Nikt mi nie powie, że to normalne

Jestem ostatnią osobą, która mówiłaby innym, jak mają żyć. Jeśli czują się dobrze sami ze sobą, to naprawdę nic mi do tego. Ale to dotyczy mnie i chyba mam prawo tak mówić. Nie jestem w tym miejscu, w którym powinnam.

Zobacz również: 30 rzeczy, które powinnaś zrobić przed trzydziestką. Sprawdź, czy nie przespałaś życia

Kończę 30 lat, co niektórzy uważają za moment przełomowy. Chyba coś w tym jest, bo to czas na rodzinę, karierę, zobowiązania. U mnie jednak nic się nie zmieniło. Jest dokładnie tak samo, jak wtedy, kiedy byłam o dekadę młodsza.

Witam nowy etap ze łzami w oczach i otwarcie się do tego przyznaję. Coś ewidentnie poszło nie tak.

Kiedyś wyobrażałam sobie przyszłość i było dla mnie niemal oczywiste, że wreszcie stanę na ślubnym kobiercu, urodzę dziecko i tak dalej. Teraz coraz mniej w to wierzę, skoro przez tyle lat nie umiałam sobie poukładać życia.

Zobacz również: EXCLUSIVE: „Wzięłam ślub w klasie maturalnej. Zdradzę wam, czy było warto”

Wstydzę się tego, że mam tyle lat, ile mam i nadal jestem panną. Możecie się ze mną nie zgadzać, ale dla mnie to nie jest normalne. Powtarzam - dla mnie, bo każdy ma inne potrzeby. Ja chciałabym założyć rodzinę i to był mój cel.

Nigdy nie czułam się tak źle w dniu urodzin. Chyba dotarło do mnie, że zawaliłam. Koleżanki w podobnym wieku mają być z czego dumne. A ja? Skończyłam studia, pracuję i tyle. To żadne osiągnięcie.

Jestem nieszczęśliwą trzydziestolatką i mówię to otwarcie. Nie czuję się spełniona, a obawiam się, że z każdym kolejnym rokiem będzie tylko gorzej.

Katarzyna

Zobacz również: LIST: „Mam 25 lat, wykształcenie, męża, mieszkanie i dziecko w drodze. Moje koleżanki nie osiągnęły nic”