Podobno liczy się efekt, ale jakoś nie jest mi do śmiechu, kiedy o tym pomyślę. W czerwcu, po 4 latach związku, chłopak poprosił mnie o rękę. Teraz to już narzeczony. Prędzej czy później się tego spodziewałam, ale do tej pory unikał tematu.
Zobacz również: Oświadczył się i... uciekł. Wszystko przez skandaliczną reakcję narzeczonej
Zdziwiłam się, że nagle postanowił to zrobić, ale nie wnikałam w szczegóły. Najważniejsze, że mam pierścionek na palcu i chce spędzić ze mną resztę życia. No właśnie - czy na pewno o tym marzy? Dowiedziałam się, że do zaręczyn ktoś go zmobilizował.
A może raczej zmusił, bo wiem jaka potrafi być moja mama.
Tak, jakkolwiek absurdalnie to nie zabrzmi, to głównie jej zawdzięczam niedawne oświadczyny. Gdyby nie jej postawa, prawdopodobnie poczekałabym jeszcze długo. A może nigdy by do tego nie doszło.
Zobacz również: Pochwaliła się pierścionkiem, a internautki kpią: „Czy w zestawie był mikroskop?”
Niby powinnam być wdzięczna, bo chciałam wreszcie wyjść za mąż. Tylko zastanawiam się, na ile to jest jego inicjatywa. Termin wybrał pod naciskiem mojej matki i to jest pewna. Odbyła z nim poważną rozmowę, postraszyła i kazała działać.
Prawdopodobnie maczała też palce w wyborze pierścionka i miejsca zaręczyn, ale do tego nigdy się nie przyzna. Faktem jest, że wjechała mu na ambicję, zagroziła że bez tego od niego odejdę i tak dalej. Nigdy tego nie mówiłam, więc to jej wymysł.
Chciała wydać córkę, to wzięła sprawy w swoje ręce. A ja już naprawdę nie wiem, czy to z miłości, czy jednak przymusu. Chora sytuacja.
Malwina
Zobacz również: LIST: „Zarabiam 2500 zł. Na pierścionek odłożyłem 4 tysiące i boję się, że to mało”
Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie.
Więcej szczegółów w naszej