Dowiedziałam się, że urodzę martwe dziecko. Nie chcę go oglądać

Nigdy bym nie pomyślała, że coś takiego mnie spotka. Czytałam o podobnych historiach, ale to było coś zupełnie abstrakcyjnego. Jakaś obca kobieta urodziła ciężko chore lub martwe dziecko. Współczułam, ale w żadnym stopniu się z tym nie utożsamiałam.

Zobacz również: Musiała usunąć dziecko w 16. tygodniu ciąży. Pokazała je na Instagramie

Mnie to nie dotyczy. Zajdę w ciążę i będę najszczęśliwszą mamą na świecie. Przynajmniej takie były plany, bo teraz wiem, że nic z tego nie wyjdzie. Nieodwracalne uszkodzenie płodu, a dowiedziałam się o tym bardzo późno.

Dziecko nie będzie w stanie samodzielnie funkcjonować i umrze chwilę później.

Gdyby udało się to wykryć wcześniej, pewnie mogłabym legalnie przerwać ciążę. Ale czy bym z tego skorzystała? Nie mam pojęcia. I chyba nie chcę wiedzieć. W tej sytuacji rozpatrywanie alternatywnych scenariuszy nie ma żadnego sensu.

Zobacz również: Pokazała córkę urodzoną w 22. tygodniu ciąży. „Lekarze skazali ją na śmierć”

Faktem jest, że niedługo mam się zgłosić do szpitala na wywołanie porodu. W życiu niczego bardziej się nie bałam. To ma być powitanie i równoczesne pożegnanie mojego maleństwa. Czy chcę na to patrzeć? Jestem niemal pewna, że wolałabym sobie tego oszczędzić.

Raczej nie zdecyduję się na to, by je przytulić. Oglądać też nie mam zamiaru.

Wyjdę pewnie na nieczułego potwora, ale tego nie jest w stanie zrozumieć nikt, kto nie był w podobnej sytuacji. Ja po prostu wolę wspominać cudowny czas, kiedy cieszyłam się z tej ciąży. Wiem, że zmarły dzidziuś śniłby mi się po nocach do końca życia. Czy to takie dziwne, że chcę tego uniknąć? Niestety, mało kto to rozumie. Na wsparcie najbliższych nie mogę liczyć.

Paulina

Zobacz również: Tak wygląda dziecko w 14. tygodniu ciąży. Zrozpaczona matka postanowiła je pokazać