Czuję się jak nieudacznik, bo nie zarabiam średniej krajowej. Anita, 27 l.

Na pracę w szkole, bo jestem po pedagogice, praktycznie nie było szans. Myślałam, że załapię się chociaż w świetlicy. Nic z tego, bo tam trafiają zazwyczaj nauczycielki na emeryturze, żeby sobie dorobić. Dla młodych nie ma miejsca. O innych opcjach nawet nie mówię, bo nawet jeśli, to i tak czekałoby mnie życie za 1500 zł miesięcznie przez wiele lat. Właśnie taką pensję dostałam w hotelu, gdzie siedziałam na recepcji. Obiecywali szybki awans, ale skończyło się na tym, że siedziałam tam całymi nocami przez rok.

Teraz trafiłam na zlecenie do biura rachunkowego i dostaję 1300 zł na umowę o dzieło. Przecież za takie pieniądze nie da się żyć. Gdyby nie pomoc rodziców, to umarłabym z głodu. Opłacam sobie kawalerkę daleko od centrum miasta, nie ma nawet szans na to, żeby poszukać czegoś lepszego z chłopakiem. Nie mówię o ślubie, założeniu rodziny. Nie wiem, czy to ja jestem tak beznadziejna, czy większość musi tak żyć?

Zobacz również: „Jestem samotną matką i zarabiam 1500 zł miesięcznie” (Historia Martyny)

Nie wiem, czy to już początki depresji, ale to się źle skończy. Uczyłam się przez wiele lat, próbowałam wszystkich możliwości pracy i wszędzie głodowa pensja. Czuję się beznadziejnie. Nie mam nic. A do tego żadnych perspektyw. Wszędzie słyszę o średniej płacy ponad 4 tys. zł, a ja marzę chociaż o 2 tysiącach. Chyba się nie doczekam.

To albo nie jest kraj dla młodych ludzi, albo mam ewidentnego pecha. Nie wiem, co gorsze. Jak Wy sobie z tym radzicie? Nie czuję się normalnym człowiekiem, kobietą, ale jakimś chodzącym zerem.

Anita

Zobacz również: Najseksowniejsze zawody świata. Taka praca gwarantuje powodzenie