Mąż zadecydował: Staramy się o drugie dziecko. Mnie o zdanie nie pytał... Alicja

Pierwsza ciąża była trudna, bo przez pół roku czułam się po prostu tragiczne. Nudności, wahania nastroju, dużo przytyłam, na nic nie miałam siły. Potem poród, który trwał kilkanaście godzin. Miało być naturalnie, ale dłużej nie mogli czekać i strasznie mnie pocięli. Minęło sporo czasów, a wyglądam jak Frankenstein. Trudno było mi się przyzwyczaić do roli matki. Męczyłam się w domu, ciągle niewyspana, piorąca kolejne ubranka, przewijająca, gotująca obiadki. Typowa matka na pełen etat. Ale tu też nie będę narzekała, bo poza chwilami słabości bardzo na tym skorzystałam. Kocham mojego urwisa nad życie i warto było się poświęcić. 

Tak, ja się poświęciłam. To nie było dla mnie tak naturalne, jak dla niektórych matek. Teraz chodzi już do przedszkola, wreszcie wróciłam do pracy i mogę powiedzieć, że jestem w pełni szczęśliwa. Przeżyłam „najgorsze”. Teraz mogę być mamą, kobietą, żoną, przyjaciółką, pracownicą. Kiedyś wszystko sprowadzało się do jednej roli. Ledwo odzyskałam równowagę i uśmiech na twarzy, a mąż zaczął wywierać na mnie presję. Mówi, że jak nie teraz, to nigdy. Znowu mam być ciężarną, smutną kobietą. Matką na pełny etat przez kolejne 3 lata. Nie mam siły.

Ostatnio wyrwało mu się, że „co ze mnie za kobieta”... Jak mam czelność mówić, że wystarczy mi jedno dziecko i nie mam siły na kolejne. Niby się kochamy, świetnie się rozumiemy i możemy zawsze na sobie polegać, ale w tym temacie raczej nie możemy się dogadać. On chyba zapomniał, że to na mnie spadnie większa część obowiązków. Chyba rozmawiał o tym ze swoją matką, bo teściowa też zaczęła się dopytywać, kiedy nasz synek będzie miał rodzeństwo.

Czy ja nie mam prawa powiedzieć DOŚĆ? NIE CHCĘ. NIE CZUJĘ SIĘ NA SIŁACH. Niech myślą, że jestem złą kobietą.

Alicja