Nagle się okazało, że on nie chce ślubu kościelnego. Mnie cywilny nie wystarczy... Magda

Powinniśmy się wspierać i rozumieć, więc ktoś tu musi ustąpić. Nie chcę zaczynać małżeństwa od awantury o ślub i stawiania go w niezręcznej sytuacji. Ale dalej nie wiem, co mu szkodzi. Postoi chwile przed ołtarzem i chyba od tego nie umrze. Przysięga dotyczy przecież naszego wspólnego życia, a nie religii, więc tym bardziej język mu od tego nie uschnie. Ale nie. On nie chce i w takim razie poczekamy z tym wszystkim, skoro nie możemy się dogadać. Boję się, że nigdy nie będziemy mogli.

Moja przyjaciółka mówi to samo – a co mi szkodzi? Skoro nie jestem tak wierząca, to po co się głupio upieram. Jeszcze go do siebie zrażę i wreszcie da sobie ze mną spokój. Powinnam wziąć ślub cywilny, bo lepszy taki, niż żaden. Mogłabym ustąpić, aż tak uparta nie jestem, ale wiem, jak zareaguje na to moja rodzina. Część się pewnie obrazi i w ogóle nie przyjdzie. No bo jak to tak, bez Boga...

Jego sytuacja jest inna, bo nikt się na niego nie obrazi, że bierze ślub kościelny. Zrobiłby mi tym wielką przyjemność i uchronił przed takim gadaniem bliższej i dalszej rodziny. Sama już nie wiem jak z nim rozmawiać i czego tak naprawdę chcę. Przejmuję się zdaniem innych i nie mam problemu, żeby się do tego przyznać. Wiem jacy są ludzie, więc wolę się nie wychylać. Tylko, że to może być początek.

Później on stwierdzi, że nie ochrzcimy dzieci, nie będą chodziły na religię, nie będą miały komunii. Też bym się przy tym nie upierała, gdyby nastawienie ludzi było normalne. A tak wyjdziemy na satanistyczną rodzinę bez moralności. To trochę dwulicowe, ale nie mogę przestać o tym myśleć. Co zrobić z tym ślubem? Upierać się, ulec czy poczekać? Błagam o radę!

Magda