Skompromitowałam się! Poszłam na urodziny dziecka, ale pomyliło mi się, ile lat kończy... Izabella

Nawet bym się o tym nie dowiedziała, bo wszyscy zrobili dobrą minę do złej gry. Dziękujemy, siadaj, częstuj się, co u ciebie. Dzieciak zadowolony z prezentu i ogólnie sielanka. Dopiero pod koniec poszłam do jego pokoju i tam na ścianie wisiał jakiś dyplom z datą urodzenia. Aż mnie zamroczyło, bo szybko wyliczyłam, że kończy 5, a nie 6 lat. Skompromitowałam się strasznie i myślę, że po tej wpadce nasze stosunki z kuzynką będą jeszcze chłodniejsze. Ja bym się chyba na jej miejscu obraziła.

Zachowałam się jak kretynka. Bezczelnie uznałam, że wszystko wiem i poszłam na żywioł. Muszę docenić, że zachowali to dla siebie, ale wcale mi nie ulżyło. Teraz nie za bardzo wiem, co mam zrobić. Chodzi mi po głowie, żeby zadzwonić i przeprosić. Wytłumaczyć się przepracowaniem albo lekami, które biorę… Żadnych nie łykam, ale inaczej tego uzasadnić nie umiem.

Nie wiem skąd mi się wzięło to 6 lat. Powinnam pamiętać, że oni chwilę wcześniej obchodzili 6. rocznicę ślubu, a dziecko się urodziło dopiero rok później! A z moich wyliczeń wyszło na to, że ona stała przed ołtarzem w 9. miesiącu ciąży albo z maleństwem na rękach. Strasznie mi teraz głupio, bo zawsze byłam taka dokładna i trzeźwo myślałam. Teraz totalne zaćmienie umysłu.

Co teraz? Udawać, że się nie zorientowałam i poczekać, aż wszyscy o tym zapomną? Nie wydaje mi się, żeby tak łatwo wymazali to z pamięci. Dla rodziców to potwarz, że ktoś z rodziny nie wie o ich dziecku nic. Nawet, ile ma lat. Poza tym, nie tylko oni byli tego świadkami.

Już zawsze będę uważana za największą kretynkę w rodzinie…

Izabella