Historia Justyny: „Miałam romans i zaszłam w ciążę. Ojcem dziecka jest...”

W związku z Andrzejem zawsze byłam tą ambitniejszą połówką. On jest cichy, spokojny i nie ma wielkich wymagań. Uczy matematyki w szkole podstawowej. Natomiast ja zawsze mierzyłam wysoko. W efekcie udało mi się dostać do międzynarodowej firmy. Do pracy dojeżdżam do Warszawy z mniejszej miejscowości.

Justyna przyznaje, że bardzo szybko zaklimatyzowała się w nowym środowisku. Imponowali jej inni pracownicy i wyzwania. Lubiła też atmoseferę panującą w firmie oraz imprezy pracownicze.

- Po kilku miesiącach spędzonych w nowej pracy Andrzej zaczął mi się wydawać nudny. Nie mieliśmy już tyle wspólnych tematów do rozmowy, bo ja żyłam pracą i wszystkim, co z nią związane. Andrzej wracał do domu z pracy, trochę pomagał mi w domowych obowiązakch, a potem oglądał seriale albo spędzał czas w warsztacie. Samochody to jego jedyne zainteresowanie oprócz matematyki. W porównaniu do nowych kolegów jest niezbyt interesujący. Nie zna żadnego języka obcego, nie potrafi się ciekawie wypowiedzieć i nigdy nie był za granicą. Kiedyś w ogóle nie zwracałam na to uwagi, ale nowa praca zmieniła mnie. Zachłysnęłam się światowym życiem. Takim na naprawdę dużych obrotach.

Kobieta z tygodnia na tydzień i z miesiąca na miesiąc coraz więcej czasu spędzała z nowymi znajomymi. Po pracy chodziła z nimi na drinki, a w weekendy wyjeżdżała na wycieczki. Mąż nie protestował.

- W końcu zwróciłam uwagę na szefa. Sama nie wiem, kiedy to się stało. Podczas jednego ze spotkań koleżanka zaczęła o nim opowiadać. Zastanawiała się, czy kogoś ma, bo jest taki fajny, a do tego młody. To chyba wtedy zainteresowałam się nim. Po pewnym czasie stwierdziłam, że on je odwzajemnia. Nigdy nie wyróżniał mnie wśród pracowników, ale czasami czułam na sobie jego spojrzenie. Poza tym wiele razy prosił mnie o drobne przysługi, które wymagały tego, abyśmy byli ze sobą sam na sam. Któregoś dnia zagadaliśmy się, a potem on mnie pocałował. Ku swojemu zaskoczeniu odwzajemniłam ten pocałunek. Gdy już oderwaliśmy się od siebie, wiedziałam, że nie skończy się tylko na tym.

Justyna i jej szef zaczęli szukać okazji do spotkań we dwoje. Wkrótce nadarzyła się okazja. To wtedy wylądowali w łóżku po raz pierwszy.

- W ogóle nie czułam wyrzutów sumienia. Andrzej stał się dla mnie prawie obcym człowiekiem. Tak jak dawniej jadłam z nim obiad, rozmawiałam i spędzałam czas przed telewizorem, ale to działo się jakby we śnie. Myślami byłam z Jankiem, moim szefem. Niestety miesiąc temu moje szczęście prysło. Dowiedziałam się, że zaszłam w ciążę i wiem, że ojcem jest Janek. Z Andrzejem sypiałam w ostatnich miesiącach sporadycznie, poza tym zawsze sie zabezpieczaliśmy. Natomiast z Jankiem co najmniej dwa razy zrobiliśmy to bez żadnego zabezpieczenia. Terminy też się pokrywają. Tak że przeżywam dramat. Tym bardziej, że Janek zmienił do mnie stosunek.

Szef już nie traktuje Justyny poważnie.

Zobacz także: TEST: Ile lat powinien mieć Twój facet?

Jak na złość, ostatnio zaczęło się pomiędzy nami psuć. Janek poprosił, żebyśmy przystopowali tempo. Wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nic poważnego z tej relacji nie będzie. To był dla mnie drugi cios. Liczyłam, że z czasem zaczniemy być ze sobą na serio. Teraz wiem, że mam się przygotować na koniec. Zostały mi więc dwie opcje postępowania. Każda z nich wyklucza poinformowanie Janka o dziecku.

Jedna z możliwości to zatajenie całej prawdy, urodzenie dziecka i trzymanie w tajemnicy przez całe życie, kto jest jego prawdziwym tatusiem. Druga z kolei to bycie samotną mamą i szukanie nowej w pracy, bo w tej z wiadomych powodów, nie mogłabym zostać.

Zastanawiam się, czy jestem w stanie zrobić coś takiego Andrzejowi. Pomimo swoich wad jest dobrym człowiekiem. To byłoby trochę okrutne nie mówić mu, że wychowuje cudze dziecko. Za tą opcją przemawia jednak spokój mój i dziecka.

Na pewno uczciwsze jest powiedzenie całej prawdy. Jednak znając Anderzeja, wiem, że mi nie wybaczy i zostanę sama. Kiedyś powiedział mi, że nie mógłby wychowywać cudzego dziecka.

Bardziej skłaniam się ku pierwszemu rozwiązaniu. Boję się burzyć swoje dotychczasowe życie, chociaż zdaję sobie sprawę, jak bardzo zawiniłam. Czy waszym zdaniem to będzie dużym egoizmem z mojej strony? Jak byście postąpiły?