„Wyszłam za mąż z wielkiej miłości. Teraz żałuję, bo mój mąż to porażka” (Historia J.)

Poznaliśmy się na drugim roku studiów i od tamtej pory byliśmy nierozłączni. Bartek wydawał mi się ideałem: przystojny, romantyczny, opiekuńczy, zabawny i inteligentny. Nie przeszkadzało mi to, że w ogóle nie miał pieniędzy i żył od pierwszego do pierwszego. Na studiach mało kto ma pieniądze. Myślałam, że jeszcze się dorobimy i razem do tego dojdziemy.

Jeszcze w trakcie studiów Bartek oświadczył mi się. Po zrobieniu dyplomów wzięliśmy ślub. Bez wesela i innych bajerów typu podróż poślubna, bo nie było nas stać na nic oprócz wyjazdu nad morze. Wkrótce oboje dostaliśmy prace. Ja znalazłam ją sama, a jemu załatwiła mamusia. Obecnie mąż nie pracuje nigdzie. Ja utrzymuję nas oboje. Zarabiam niecałe 2 tys. zł na rękę.

Jola i Bartek zamieszkali u jego rodziców w dwupokojowym mieszkaniu. Jola ze swojej wypłaty przeznacza część na rachunki, które są regulowane wspólnie z rodzicami Bartka. Jedzenie i niektóre rachunki (za telefony, Internet) pokrywa sama. Do tego spłaca kredyt na samochód i kupuje paliwo.

- Udaje mi się oszczędzić maksymalnie 300 zł miesięcznie. To o wiele za mało, aby szybko uzbierać pieniądze na mieszkanie. O domu lepiej w ogóle nie wspominać.

Bartek nie dość, że nie pracuje, to nie szuka pracy. Ciągle narzeka, że pracodawcy zbyt dużo wymagają, a płacą grosze. Tłumaczę mu i proszę, aby zatrudnił się gdziekolwiek. W ten sposób może jakoś byśmy uzbierali na coś swojego. Nie wyobrażam sobie ciasnoty, w której tkwimy teraz, do końca życia. Dwa małe pokoiki są zajmowane przez cztery osoby. Rano zawsze pojawia się problem ze skorzystaniem z łazienki. Kuchnia jest tak ciasna, że ja albo mąż musimy zjadać posiłek w swoim pokoju. Przy stole mieszczą się maksymalnie trzy osoby.

Bartek nie ma też prawa jazdy i nie interesuje go zmiana sytuacji. Nie rozwija się. Całe dnie spędza albo przed TV albo przed komputerem. Widzę, że to wpędza go w jeszcze większy dołek, ale on nie chce nic zmienić. Nie ma żadnego celu życiowego. A rodzice tylko go dopingują w tym, żeby nie brał „byle jakiej pracy”.

Jola twierdzi, że poza tym jest dobrym mężem.

- Nie zmienił się po ślubie poza tym, że rzucił pracę. Jest wierny, czuły i kochający. Jeżeli chodzi o życie seksualne, jest w porządku. Brakuje mi tylko tego, aby ruszył się z kanapy i zaczął coś robić. A to przecież podstawa.

Niestety przekonałam się, że on jest bardzo niezaradnym człowiekiem. To typowa poczciwa dusza, ale nic nie potrafi zrobić. Nie przyrządzi najprostszego posiłku, nie naprawi pralki, nie przykręci klamki do drzwi. Pod tym względem jest facetem-porażką.

Miłość do niego przeszła mi już jakiś czas temu. Obecnie Bartek coraz częściej mnie irytuje. Zastanawiam się nad wyprowdzką do rodziców albo do większego miasta. Wtedy może bym odżyła. Mieszkając z Bartkiem i jego rodzicami, czuję, że uchodzi ze mnie życie. Robię się coraz bardziej przygnębiona, bo nie widzę nadziei. Przynajmniej dla nas jako związku. Sama może jakoś powoli ruszyłabym do przodu, ale to też potrwa. Tak bardzo żałuję, że za niego wyszłam. Człowiek nie wyżyje z miłości. Co z tego, że jest taki opiekuńczy, zabawny i inteligentny, skoro nie ma w ogóle zaradności życiowej? Wszysto jest na mojej głowie.

„Dziewczyna zbyt wiele ode mnie wymaga. Mam być bardziej romantyczny i lepiej zarabiać” (Historia Marcina)

Kobieta zazdrości koleżankom.

- One też powychodziły za biednych facetów, jednak bardzo szybko wyszły na swoje. Mają mieszkania. Na kredyt, ale własne. A niektórzy budują nawet domy! Żyją bez rodziców i okropnej ciasnoty.

Gdybym teraz miała wybór, wyszłabym za mąż z rozsądku. Mój facet nie musiałby być bogaty, ale zaradny jak najbardziej. Wśród zaradnych facetów też są wierni, inteligentni i zabawni mężczyźni. Łączyłaby nas przyjaźń i wspólne cele. To jest przepis na udane małżeństwo i szczęście w życiu. Miłość przychodzi i odchodzi. Nie można się na niej opierać.

Zgodzicie się z Jolą?