Opowiem Wam o tym, jak zostałam starą panną

Zawsze miałem wrażenie, że to facetom trudniej znaleźć partnerkę niż kobietom partnera. Niska, wysoka, brunetka czy blondynka zawsze znajdzie amatora. Problemem może być pulchna grubaska, ale i to można przeskoczyć. Ja jako wysoki, szczupły 40+ facet nigdy nie miałem problemów z poznawaniem kobiet i nigdy nie byłem odrzucany. Nawet ich nie podrywałem tylko zwyczajnie zagadywałem bo chętnie ze mną rozmawiają. Mogę się czuć wyróżniony bo przecież widzę jak niektórzy faceci bezskutecznie szukają swoich połówek.

Bardzo współczuję autorce :( niestety bardzo dobrze znam to uczucie :( Jestem kilka lat młodsza od autorki listu, ale też się czuję jak stara panna. Powoli kończę studia, mam koleżanki w poważnych związkach, niektóre zaręczone, są nawet przypadki już zamążpójścia. A ja wiecznie sama. Nigdy nie byłam szczęśliwie zakochana. Zawsze, gdy podobał mi się chłopak to był poza moim zasięgiem w jakiś sposób (zajęty lub niezainteresowany). I to nie tak, że czekam na cud. Jak mi się chłopak podobał to dawałam mu subtelne sygnały: uśmiech, rozmowa, zagadywanie (mimo, że byłam bardzo nieśmiała). Chłopakami zaczelam się interesować już w gimnazjum, ale wtedy uważałam, że na chłopaka za wcześnie, ale liceum to dobry czas na pierwsze miłości. Nigdy nie obrać się w jakimś męskim gronie, w szkole czy na studiach Zawsze większość to dziewczyny. Już w liceum wiedziałam, że wartosciowi faceci szybko schodzą z rynku matrymonialnego i trzeba kogoś fajnego znaleźć, bo potem zostają za przeproszeniem odpadki, które piją, palą, nie pracują i mieszkają u mamusi do 40stki. I wiele razy próbowałam stworzyć sytuację, żeby kogoś poznać. Nie udało się, ale poszlam na studia. Tam kolejne rozczarowanie. Niby zaczęłam się umawiać na randki, ale nie cieszyło mnie to, bo chodziłam dlatego, żeby sobie nie mieć do zarzucenia, że wybrzydzam, więc choćby na kilka spotkań szłam, ale nie było motylków w brzuchu, podekscytowania, przeważnie mi się nie chciało, ale przekonywałam sama siebie, ale no jak ktos mnie nie pociaga to nie byłabym w stanie nawet pocałować, a co dopiero coś więcej. Raz się zakochałam, tak bardzo bardzo, ale dostał kosza. Robiłam wszystko, żeby się chłopakowi pokazać z jak największej strony: ładnie wyglądałam, ładnie się ubierałam, zapraszałam na obiad, próbowałam pocieszać, jak coś nie szło, ale no i tak mnie odrzucił. Prawie rok dochodziłam do siebie, tragicznie się przez ten czas czułam. Rok wyjęty z życiorysu. Jakoś czas później natrafił się inny. Nie byłam w nim zakochana, nawet mi się nie podobał, ale znowu to samo- chcialam spróbować, żeby nie było, że wybrzydzam, bo "A nóż zaiskrzy". Spodobałam się mu. Jednak on okazał się narcyzem i socjopatą. Z uśmiechem na twarzy wytykał moje wady i błędy. Wyśmiewał mnie, gdy prosiłam go o pomoc przy sprzątaniu po wspólnie spędzonym czasie. Próbował mnie wykorzystywać do tego, żebym jego obowiązki odwaliła za niego. Jest z natury spokojna i miła i on uznał, że jestem naiwana. Zdziwił się, jak pokazałam swoją asertywna stronę. Desperacja bierze w górę, bo normalnie bym na takiego nie spojrzała, ale no wieczne singielstwo jest męczące. Wytrzymałam z tym gościem niecałe 2 miesiące. O 2 za dużo. Trochę wstyd, że z kimś takim się zadawałam, ale z drugiej strony to niesamowite uczucie moc się do kogoś przytulić i wspólnie spędzić czas. Normalnie Zawsze jestem sama i to było takie inne, wspaniale mimo wszystko. Ja za gościem nie przepadałam, a czułam się dobrze mogąc się do kogoś przytulić, więc nie wyobrażam sobie nawet, jakie szczęście muszą czuć osoby, które mogą się przytulić do osoby, którą darzą uczuciem. To musi być niesamowite. Czasem się zastanawiam, czy mnie to kiedyś w ogole czeka. Niby jestem młodą, niby mam czas. Tylko szłam do liceum i też mówiłam:"Mam czas, na pewno kogoś znajdę", a minęło 8 lat od początku liceum i niewiele się zmieniło. Jak się wtedy czułam samotna tak jest i dzisiaj. Umiem żyć sama. To nie tak, że potrzebuję faceta jak powietrza (z resztą musialam się nauczyć żyć sama będąc cały czas sama). Tylko mi po prostu smutno. Cieszę się czyimś szczęściem, ale przyłapałam się na tym, że jak idę na jakieś spotkanie do znajomych to zawsze pojawi się ktoś w związku. W sumie większość zazwyczaj to osoby w związku. Patrzę na nich, czuję szczęście, ale wracam wieczorem ze spotkania i cały następny dzień mam ogromnego doła. Bo to jest przykre, że jedni planują wspólne życie, a ja wiecznie w d*pie za przeproszeniem. Owszem, można mieć znajomych. I mam takich, ale powiedzmy sobie szczerze- znajomi to nie to samo co druga połówka. Ze znajomymi można się spotkać, ale potem każdy się rozejdzie do siebie. Poza tym w pewnym wieku (w który wkraczam coraz większymi krokami) na pierwsze miejsce wchodzi mąż/żona, potem dzieci, a kolezanka singielka to jest na uboczu, bo dorosłym ludziom zmieniają się priorytety. Dlatego doskonale rozum obawy autorki i rozumie je chyba każda wieczna singielka. Człowiek zaakceptuje samotność, ale to nie znaczy, że będzie czuł się w niej dobrze. Czasami mi nawet ludzie zwracają uwagę, że czemu jestem taką smutna i wystraszona (niepewna siebie), a jak mi to mówili, to wyjątkowo się starałam być zabawna i byłam w szoku jak mi to mówili, bo właśnie wydawało mi się, że jestem nadzwyczaj uśmiechnięta. A ten wewnętrzny smutek wychodzi z człowieka chcąc lub nie. Bycie singlem jest fajne przez jakiś czas gdy się np skończy jakiś poprzedni związek. Może to trwać rok, dwa, może nawet trzy, ale jeśli ktoś praktycznie nie wie, co to poważny związek to już nie jest normalne. I można nauczyć się żyć w samotności, ale to wyniszcza naszą psychikę. Nawet specjaliści mówią, że samotność potrafi mieć gorszy wpływ na nasz organizm niż wypalanie paczki papierosów dziennie. Nikt nie powinien być sam i nikomu tego nie życzę i też mnie denerwuje ta ogromną niesprawiedliwość, że są laski, co znajdują super facetów już w liceum, potem za nich wychodzą, a ja cały czas sama i ze swoimi problemami też jestem Zawsze sama, poradzić się mogę rodziców ewentualnie koleżanki, ale bliższej osoby nie mam. Zawsze sama. Przez to nabawiłam się stanów lękowych, jestem nerwowa, ciągle się stresuję sytuacjami z życia. A to dopiero końcówka studiów. A co dopiero będzie za x lat. Nie polecam samotności, ale zrozumie to tylko ten, kto to przeszedł

Zawsze można się rozejść. Po prostu brak słów. Wiesz taki porządny facet przechodzi i myśli sobie, po co mi taka .... słuchać kaprysów i narzekania. Mężów miala...? I tak pozna kogoś lepszego to się rozmyśli. Lepiej zapłacić. Cóż to za uczucie może z tego być?... Narzekasz ze niedojrzali a twoja matka znalazła miejsce w tym artykule. Trochę niepoważne i słabe. Lepiej umrzeć z twarzą będąc niezadowolonym z życia niż ją stracić i skończyć tak samo lub gorzej. Przyczyna tkwi gdzieś w młodzieńczym wieku i okolicznościach oraz wśród ludzi z jakich czerpaliśmy wzorce. Faceci też tak mają, chociaż możesz w to nie wierzyć, przeciętny porządny facet wymaga od siebie więcej w porównaniu do kobiet niż wynika to z twojego artykułu. Tak już jest. Musisz pamiętać że bajki o księciu nie stanowią normy a bardziej jej odchylenie. To tak jak podium na zawodach.

Czasem lepiej jest być tym gorszym by reszta patrzących z boku czuła się lepiej.

Może doradzę paniom jako pan. W każdym dużym mieście funkcjonują kluby biznesowe. Na ogół spotykający się tam ludzie nie rozmawiają o innych ludziach tylko, o tym jak rozliczyć dany podatek, jak ulepszyć kanały sprzedażowe etc. Można powiedzieć w większości zaradni, kompetentni i asertywni faceci. Ci z najwyższej półki pod względem finansowym na ogół nieco starsi szukają żon wśród wykształconych na najlepszych uniwersytetach francuzek, belgijek, włoszek. Na ogół jest to dla nich druga żona. Nieco młodsi szukają na ogół partnerek w przedziale 25-trzydzieści parę. Po rozmowach udają się często na drinka. Jasne wielu z nich szuka jedynie utrzymanki. Ale jeżeli się dobrze zakręcicie to znajdziecie mężczyzne nie ,,chłopca"