Reportaż: Jestem w związku z dużo starszym mężczyzną

Kiedy Jurek zaprosił Martynę na kolację, dziewczyna była w siódmym niebie. Wieczór okazał się wielkim sukcesem. Mężczyzna zachowywał się jak dżentelmen. Przyjechał po nią, zabrał do dobrej restauracji, zapłacił rachunek i odwiózł do domu. Nie próbował się do niej dobierać.

- Podczas pierwszej randki dowiedziałam się, że jest po rozwodzie. Żona, którą bardzo kochał, zostawiła go dla innego. Gdy poznałam go bliżej, uświadomiłam sobie, że to wrażliwy, rodzinny mężczyzna. Z spotkania na spotkanie moje serce biło ku niemu coraz żywiej - wspomina Martyna.

Wkrótce, aby uniknąć plotek, Martyna zwolniła się z pracy. Jerzy załatwił jej nową, a wkrótce poprosił o rękę.

- Moi rodzice mieli ogromne obiekcje, ale Jurek ich do siebie przekonał. To wspaniały mężczyzna. Poza tym starej daty. Kiedy po raz pierwszy przyjechał do moich rodziców, mamie przywiózł kwiaty, a ojcu whisky. Do łóżka wziął mnie dopiero po ślubie.

Dziś minęło pięć lat od ślubu. Martyna ani trochę nie żałuje, że poślubiła mężczyznę starszego o 15 lat.

- Jest nam razem cudownie. Mamy małego synka i czujemy się spełnieni. Oboje pracujemy. Oczywiście zdarza się, że ludzie patrzą na nas krzywo. Wiem też, że niektórzy nas obgadują. Gdy moje koleżanki dowiedziały się o sprawie, stwierdziły ironicznie - „Dobrze się ustawiłaś, ale jeszcze będziesz mu zmieniać pieluchy”. To prawda, może kiedyś będę. Jednak zanim tak się stanie, czeka nas jeszcze wiele cudownych lat, a moje znajome wcale nie są takie szczęśliwe ze swoimi mężami-równolatkami. Jedna jest zdradzana, druga związała się z leniem i musi utrzymywać całą rodzinę, a trzecia wyszła za mąż z rozsądku. Jestem wdzięczna, że na swojej drodze spotkałam Jurka.

Ada żałuje, że związała się z Maksymilianem.

- Pochodzę z rozbitej rodziny. Ojciec nigdy się mną nie interesował. Pewnie dlatego zawsze fascynowali mnie starsi faceci. Podświadomie szukałam w nich ojca. Poznałam Maksa. Miałam wtedy 22 lata. On skończył 40. Przystojny, bogaty, kulturalny – wydawał mi się ideałem. W przeciwieństwie do rówieśników czas wolny spędzał w teatrze albo na ciekawej lekturze, nie przesiadywał przed komputerem czy telewizorem. Po dwóch latach zgodziłam się za niego wyjść. Nie przeszkadzało mi to, że rozbiłam rodzinę i zabrałam małemu dziecku ojca. Miałam to w nosie i myślałam, że złapałam Pana Boga za nogi.

Zobacz także: Partner: starszy czy młodszy?

Szybko okazało się, że młoda żona jest Maksymilianowi na rękę. Taką mógł sobie jeszcze wychować.

- Obiecywał mi, że będę mogła pracować i na początku nawet pomagał szukać ciekawych ofert, ale potem odbyliśmy rozmowę. Maks stwierdził, że będzie lepiej, jeśli najpierw urodzę dziecko. Zgodziłam się i na świat przyszła Róża. Dwa lata później urodziłam bliźniaki – Jana i Tadeusza. Teraz mam 30 lat. Siedzę w domu i zajmuję się dzieciakami. Jeszcze nie chodzą do szkoły. Potem mam zamiar wrócić do pracy, ale będzie trudno po tak długiej przerwie. Maks denerwuje się na samą myśl o tym. Twierdzi, że jestem potrzebna w domu. Trzeba ugotować obiad, posprzątać, no i zajmować się dziećmi. To nie jest ten sam mężczyzna co kiedyś. Stał się zgryźliwy i uparty. Poza tym często choruje, a ja muszę się nim opiekować. Czasami czuję, jakbym zajmowała się czworgiem dzieci, a nie trojgiem. Zastanawiam się, jaka przyszłość mnie czeka. Jestem jeszcze taka młoda, dopiero rozpoczęłam prawdziwe życie. Mam na nie duży apetyt. Niestety coraz częściej ogarnia mnie frustracja. Za kilkanaście lat zostanę obarczona opieką nad starcem, a do tego będę miała na głowie dorastające dzieci. Aha, i raczej żadnych perspektyw zawodowych.

Matka radzi Adzie, żeby jak najszybciej postarała się o rozwód. Dostanie alimenty na dzieci, a ona jakoś pomoże znaleźć jej pracę. Poza tym może jeszcze wyjść za mąż. Jest młoda, atrakcyjna i inteligentna.

- Po tylu latach stagnacji trudno mi podjąć jakąkolwiek decyzję. Z jednej strony jest mi wygodnie. Nie muszę troszczyć się o sprawy finansowe. Mąż prowadzi firmę, świetnie zarabia. Kiedyś to będzie moje. Oprócz mieszkania w mieście ma także dom na przedmieściach. Gdybym z nim została, nie musiałabym troszczyć się o finanse. Nie chcę też pozbawiać dzieci ojca, są jeszcze takie małe. Przeraża mnie jednak perspektywa opieki nad starcem i zmarnowanej młodości. Żałuję, że za niego wyszłam. Koleżanki mają młodych mężów, pracują i też mają dzieci. Wiem, nie powinnam, ale jestem zazdrosna, kiedy porównuję swoje życie z ich życiem.

Co doradziłybyście Adzie?

Zobacz także: 7 dowodów na to, że warto związać się ze starszym mężczyzną