Gdy on nie chce zajmować się Waszym dzieckiem - co robić?

Praca w domu to nie praca?

Sytuację można zrozumieć, jeśli mężczyzna bardzo ciężko pracuje, żeby was utrzymać, chociaż i do tego wiele internautek podchodzi sceptycznie. „Ty też pracujesz, a wręcz harujesz przy dziecku! To praca dwadzieścia cztery godziny na dobę, dniem i nocą! Zasłanianie się ciężką pracą jest nie w porządku. Ciekawe, czy chcieliby się zamienić. Nie ufajcie takim facetom” – apeluje Ania.

Zrozpaczona swoją sytuacją jest Katarzyna, która na forum pisze: „Cały dzień zajmuję się dzieckiem, a mąż nazwał mnie złą matką, bo czasem podniosę głos na dziecko, nie krzyczę, nie wiadomo jak, ale np. Uspokój się, nie wolno! I on na to, że nie nadaję się na matkę (dziecko ma 15 miesięcy). Tylko że ja pracuję w sumie siedem dni w tygodniu, od ok. 6.30 do 21. Praca w domu to dla niego chyba relaks, on ciągle narzeka na swoją – umysłowa, różne zmiany, jak ma zmianę na 13, to wstaje o 11, a ja dzień w dzień wstaję jak dziecko mi każe, jak pośpię do ósmej, to jest sukces… I jeszcze się dziwi, jak czasem obiadu nie zrobię, bo nie mam czasu ani chęci”.

Problemu nie lekceważ, bo dziecko potrzebuje i matki, i ojca. A jego stosunek do waszej pociechy niszczy wasze relacje. „Mój mąż wychodzi z założenia, że praca w domu to nie praca. Nie pomaga mi kompletnie w niczym. Nie ma dnia, abym nie myślała o rozwodzie” – wyznaje jedna z internautek.

Co robić?

Sytuacja nie jest prosta, bo potrzeba opieki nad dzieckiem powinna wypływać od rodzica. „Jak można związać się z facetem, który nie zajmuje się domem i dzieckiem?! Dla mnie to porażka, skoro to jego dom i jego dziecko, to facet ma na równi z kobietą o to dbać. W życiu nie związałabym się z takim burakiem i leniem, który by sobie ubzdurał, że dom i dzieci to babskie zajęcie i on do tego ręki nie przyłoży. I naprawdę dziwię się kobietom, że pozwalają sobie na takie traktowanie” – czytam na forum dyskusyjnym.

Zgodnie z tą wypowiedzią kobiety po prostu nie powinny… pozwalać sobie na takie traktowanie. Ale to nie takie proste. Oto, co możesz spróbować zrobić:

- Upewnij się, że o tym rozmawialiście – być może boli cię, że musisz zachęcać go do opieki nad waszym dzieckiem, bo wolałabyś, co naturalne, żeby partner garnął się do tego sam. Ale skoro jest, jak jest, zagryź zęby i porozmawiaj z nim. Postaraj się, aby rozmowa nie zamieniła się w kłótnię i serię wyrzutów typu: „Nigdy nie zajmujesz się dzieckiem” i „Wszystko jest na mojej głowie”. Mężczyźni potrzebują konkretnych komunikatów i rzeczowych argumentów. Musisz jasno wyłożyć partnerowi, że jesteś wykończona i potrzebujesz pomocy z jego strony.

- Nie odpuszczaj – ten błąd popełnia Magda, mama rocznej Oli. Jej mąż też nie garnie się do opieki nad córką. Wielokrotnie mu to wypominała, aż w końcu odpuściła. „Stwierdziłam, że nie będę walczyć z wiatrakami, bo efekty były tylko na krótką metę. Nie chciałam się więcej kłócić. I nic się nie zmieniło”. A przecież tobie chodzi o to, by coś się wreszcie zmieniło, prawda? Machnięcie ręką na jego niezaangażowanie godzi, po pierwsze, w ciebie, po drugie, w wasze dziecko, po trzecie, w relacje między wami. Gdy uda wam się przeprowadzić poważną rozmowę na ten temat, bądź konsekwentna i egzekwuj jego postanowienia oraz obietnice.

- Nie podcinaj mu skrzydeł – do mężczyzn (i pewnie do kobiet również) komplementy trafiają bardziej od krytyki. Zazwyczaj lepiej powiedzieć: „Jesteś znakomitym ojcem, nasza córka świetnie się przy tobie czuje”, niż: „Jesteś beznadziejny i nie mogę na ciebie liczyć”. Trudno się łudzić, że on pod wpływem krytyki zmobilizuje się do działania – to może nie poskutkować. Wmawiając mu, że nie sprawdza się jako ojciec, nie sprawisz, że on z dnia na dzień stanie się wzorem. Ale chwaląc go i komplementując przy różnych okazjach, zbudujesz w nim przekonanie, że naprawdę jest dobrym tatą. I tym chętniej będzie opiekował się waszym dzieckiem.

- Dbaj o siebie – oto, co radzi jedna z internautek: „Po prostu informuj go, że jutro po południu cię nie ma, bo jesteś umówiona. Niech on zacznie naginać do ciebie swoje plany”. „Nie stawiaj siebie na drugim miejscu. Informuj go o swoich planach i niech on zacznie główkować, jak znaleźć na wszystko czas” – dorzuca inna uczestniczka internetowej dyskusji.

I jeszcze kilka podpowiedzi od internautek:

„Ja pracuję, mąż też. Dzielimy się obowiązkami po równo. Ale nawet jak byłam na macierzyńskim, to nie dałam sobie wejść na głowę. Z jakiej racji mąż miał pracować osiem godzin dziennie, a ja dwadzieścia cztery? A wspierający partner nie pozwoli swojej ukochanej zapieprz** jak wół”.

„Mój ostatnio jak spędził cztery dni w domu i musiał trochę pozajmować się dzieckiem, to stwierdził, że woli pracować i docenił to, co ja robię”.

„W sobotę zbierz się bez słowa, powiedz: Skarbie, wychodzę, nie wiem, kiedy wrócę – i idź. Obojętne gdzie i do kogo, niech cały dzień spędzi z dzieckiem. Tylko tak się nauczy. Jak wrócisz, to spytaj, czy pranie zrobił, czy obiad ugotował, czy posprzątał, czy wymył kibel, umył okna, podlał kwiatki, uprasował ubrania. I spytaj: Jak to, przecież cały dzień w domu siedziałeś, to co ty robiłeś?”.

EPN