Sufrażystki – tak kobiety walczyły o swoje prawa

Sufrażystki musiałyby pewnie jeszcze długo walczyć o prawa kobiet, gdyby nie… wybuch I wojny światowej. Kiedy mężczyźni poszli na front, okazało się bowiem, że Brytyjki są w stanie świetnie ich zastąpić, nawet przy fabrycznych maszynach. W takiej atmosferze hasła równouprawnienia zyskały znacznie większą akceptację społeczną.

W 1918 r. brytyjski parlament przyznał prawo głosu kobietom w wieku powyżej 30 lat: prowadzącym gospodarstwo domowe, żonom mężczyzn prowadzących gospodarstwo, właścicielkom dóbr, które przynosiły roczny dochód w wysokości co najmniej 5 funtów oraz absolwentkom wyższych uczelni. Jednak pełne prawa wyborcze kobiet zostały zrównane z prawami mężczyzn dopiero w 1928 r.

Przeczytaj także: Czy kobiety potrzebują więcej snu niż mężczyźni?

RAF

Rozbity marsz

Kobiece manifestacje były w tamtych czasach niecodziennym zjawiskiem. „Trzeba nie lada odwagi, by wyjść z buduaru i bronić sprawy, którą potępia większość bliskich” – pisał dziennikarz „The Guardian”, relacjonujący blisko 5-tysięczną demonstrację sufrażystek pod brytyjskim parlamentem, 7 lutego 1907 r.

Uczestniczki takich zgromadzeń nie mogły się czuć bezpiecznie, o czym przekonały wydarzenia z 18 listopada 1910 r., który później został nazwany „czarnym piątkiem”. Emmeline Pankhurst poprowadziła wówczas marsz blisko 300 kobiet w kierunku siedziby Izby Gmin. Przed budynkiem czekał na nie kordon policji, a Winston Churchill, ówczesny szef Home Office, czyli minister spraw wewnętrznych, nakazał służbom porządkowym rozbicie pokojowej demonstracji.

Dlaczego zginęła Sharon Tate?

„Policjanci i zwyczajnie ubrani mężczyźni z tłumu owinęli ramiona wokół mnie od tyłu i trzymali mnie mocno za piersi, tak, aby inni wyraźnie to widzieli, żeby pokazać im jak mają to robić… Moja spódnica została zadarta tak wysoko, jak to możliwe, a policjant próbował podnieść mnie z ziemi, podcinając kolana. Nie był w stanie tego zrobić, więc wepchnął mnie w tłum i podżegał mężczyzn, aby potraktowali mnie jak on” – opisywała później uczestniczka manifestacji. Wiele kobiet zostało wówczas brutalnie pobitych, a siostra Emmeline Pankhurst zmarła kilka dni później w wyniku odniesionych obrażeń.

Śmierć w walce o prawa kobiet poniosła również Emily Davison, która studiowała literaturę angielską na Oksfordzie, ale mimo celujących ocen nie otrzymała stopnia naukowego, oczywiście ze względu na płeć. W 1906 r.  wstąpiła do WSPU i stała się radykalną aktywistką. Kobietę aresztowano i uwięziono za napaść na mężczyznę, którego pomyłkowo wzięła za ówczesnego ministra skarbu, Davida Lloyda George`a. W proteście przeciw nieludzkiemu traktowaniu w więzieniu Davison usiłowała popełnić samobójstwo.

Po wyjściu na wolność kontynuowała walkę. 4 czerwca 1913 r. pojawiła się na torze wyścigów konnych w Epsom, gdzie odbywała się słynna gonitwa Derby. Prawdopodobnie planowała wybiec na tor z transparentem, na którym umieszczone były hasła sufrażystek, jednak została stratowana przez konia należącego do króla Jerzego V, prowadzonego przez dżokeja Herberta Jonesa. Zmarła w wyniku poważnych obrażeń głowy.

65

ludzie

Wiele kobiet chciałoby mieć jej figurę. A Ty?

Sukces sufrażystek

W ciągu kilkudziesięciu lat walki blisko tysiąc sufrażystek trafiło do więzienia. Wiele z nich podejmowało za kratkami protest głodowy. Wtedy dokarmiano kobiety na siłę, za pomocą długiej rury. Gdy ich gardła były poranione, wprowadzano jedzenie przez nos. Pod wpływem tych wydarzeń w Wielkiej Brytanii wprowadzono tzw. prawo kota i myszy, zezwalające na czasowe zwolnienie więźnia ze względu na stan zdrowia – policja mogła jednak w każdej chwili doprowadzić go z powrotem do aresztu, dla odbycia reszty wyroku, gdy tylko uznała, że wrócił do lepszej formy.