Bulwersująca historia Marii Antoniny: Czy miała romans z własnym synem?

Francuzi początkowo obdarzali królową sporą sympatią, jednak szybko zaczęła tracić popularność, co było głównie zasługą francuskiej prasy oskarżającej Marię Antoninę niemal o wszystko: pijaństwo, knucie przeciwko krajowi, wyprowadzanie pieniędzy z kasy państwowej czy rozpasanie seksualne – podobno niewyżyta władczyni nie przepuściła nawet służącym, kucharzom i stajennym. Wizerunkowi Marii Antoniny nie przysłużyła się też „afera naszyjnikowa”, czyli wielkie oszustwo finansowe z udziałem kardynała Louisa de Rohana, hrabiny z dworu królowej i dwóch bankierów-jubilerów.

Oczywiście większość tych zarzutów było wyssanych z palca, ale Francuzi z coraz większą rezerwą podchodzili do „Austriaczki”. Nie pomogło jej także długie oczekiwanie narodu na narodziny następcy tronu. Dopiero 19 grudnia 1778 r.  Maria Antonina po raz pierwszy została matką. Zgodnie z tradycją blisko sto osób oglądało przyjście na świat Marii Teresy Charlotty.

Trzy lata później królowa urodziła Ludwika Józefa, który jednak zmarł z powodu gruźlicy kości w wieku ośmiu lat. Kolejny pojawił się Ludwik Karol (zmarł w wieku 10 lat z powodu gruźlicy), a ostatnim dzieckiem Marii Antoniny  była Zofia Helena Beatrycze, dziewczynka nie dożyła nawet roku.

Królowa była dobrą i kochającą matką, jednak zwykli Francuzi, których warunki życia systematycznie się pogarszały, widzieli w niej przede wszystkim szastającą pieniędzmi, rozkapryszoną arystokratkę. Władczyni faktycznie nie liczyła się z groszem, uwielbiała huczne przyjęcia i trzy razy dziennie zmieniała suknie, rocznie zamawiała blisko dwieście nowych kreacji, projektowanych zazwyczaj przez Rose Bertin, uchodzącą dzisiaj za pierwszą prawdziwą kreatorkę mody w dziejach.

Kobiety, które zniknęły bez śladu

Nieumiarkowane wydatki królewskiego dworu były jedną z iskier, które doprowadziły do wybuchu rewolucji francuskiej. Za jej symboliczny początek uważa się zdobycie Bastylii przez paryskich mieszczan 14 lipca 1789 r. Po wybuchu protestów Maria Antonina liczyła na pomoc rodzinnej Austrii, ale ta nie nadeszła. Dwór królewski został przeniesiony do pałacu Tuileries, a sytuacja monarchy i jego małżonki była coraz bardziej niepewna.

Maria Antonina postanowiła uciec z Paryża. W nocy z 20 na 21 czerwca 1791 r., dzięki pomocy szwedzkiego hrabiego Axela Fersena, prawdopodobnie kochanka królowej, opuściła francuską stolicę, ale jej kareta dojechała tylko do Varennes. Tam wpadała na patrol straży rewolucyjnej. Maria Antonina, tym razem już jako oficjalna więźniarka, wróciła do Paryża i została osadzona z mężem i dziećmi w wieży Temple.

Po ścięciu Ludwika XVI  w styczniu 1793 r. przewieziono ją do więzienia zwanego Conciergerie i zarzucono jej spisek przeciwko Francji. Królowa czekała na proces w skromnej celi wyposażonej tylko w łóżko i niewielki parawan. Codziennie tłumy paryżan przychodziły oglądać upokorzoną władczynię. Nie mogła się nawet spokojnie przebrać, ponieważ musiała robić to na oczach żandarmów.

Marię Antoninę oskarżono o różne zbrodnie, jednak większość zarzutów królowa bez problemu obalała. Załamała się dopiero wtedy, gdy posądzono ją o kazirodcze stosunki z synem Ludwikiem Karolem, który, namówiony przez opiekunów, zaczął opowiadać o rzekomym molestowaniu seksualnym. „Sama natura odmawia odpowiedzi na takie oskarżenie wysunięte przeciwko matce” – mówiła w sądzie poruszona królowa, wywołując współczucie wśród gapiów.

Sąd rewolucyjny skazał Marię Antoninę na śmierć. 16 października 1793 r. została zgilotynowana. 18 stycznia 1815 r., po powrocie na tron Burbonów, jej szczątki ekshumowano z masowego grobu na terenie cmentarza św. Magdaleny. Dzień później wykopano kości Ludwika XVI. Parę przeniesiono do królewskiej krypty w bazylice Saint-Denis.

Przeczytaj także: Co zrobi Donald Trump, jeśli wygra wybory?

RAF