Od razu po przebudzeniu wchodzą w tryb zadaniowy. Na ich barkach spoczywa naprawdę sporo. Przypominają bliskim o mnóstwie ważnych rzeczy. To one załatwiają wizyty u lekarzy czy naprawy pralek. Kontrolują stan lodówki. Przygotowują posiłki. Robią zakupy i pranie. Szukają prezentów na wszystkie okazje. Dbają o porządek w domu. Planują weekendy i urlopy. Odrabiają z dziećmi lekcje. Wożą je do szkoły. Są również aktywne zawodowo. To nie wszystko. Starają się też dbać o formę, po pracy stawiają więc na treningi. Nie zapominają o kontaktach międzyludzkich. W międzyczasie dbają o relacje z rodziną i przyjaciółmi. Składają życzenia, pamiętają o rocznicach. Ich umysły oraz ciała non stop są na bardzo wysokich obrotach. Koniec końców dotyka je mental load. Mentalne obciążenie sprawia, że przestają mieć energię i chęć na życie.
Zobacz także: Ta czynność zawsze pogarsza samopoczucie. Psychologowie doradzają, aby się jej oduczyć
Psychologowie coraz częściej goszczą w swoich gabinetach kobiety skarżące się na mentalne obciążenie. Często spotykają się z niezrozumieniem u swoich bliskich. Gdy w końcu zaczynają opowiadać im o swoim kiepskim stanie fizycznym i emocjonalnym, zazwyczaj słyszą słowa zdziwienia. Mało kto rozumie, jak bardzo wykańcza je natłok zajęć i obowiązków, z którymi muszą radzić sobie każdego dnia. Sporo z nich należy bowiem do tak zwanej niewidzialnej pracy. Odbywa się w tle, wydaje się czymś niepozornym, zwyczajnym. Nigdy nie robi się jednak sama. Owe kobiety są po prostu organizatorkami życia całej rodziny. Ich praca mentalna nigdy się nie kończy. Nieustannie planują, przewidują, kontrolują, podejmują decyzje. Zapadają koniec końców na chroniczne zmęczenie. Wiele z nich zaczyna borykać się również ze stanami depresyjnymi.
Maja przyznaje, że jej mąż nie potrafiłby sam spędzić nawet jednego dnia z ich dwoma córkami. Ostatnio zaczęły łapać mnie przygnębiające myśli. Co, jeśli trafię nagle do szpitala? Paweł nie potrafi sam ogarnąć własnej garderoby. Nigdy nie korzystał z pralki. Nie ma pojęcia, jak zadbać o nasze dzieci. Nie zna ich rytuałów. Rozmawialiśmy o tym wiele razy. Próbował pomagać mi w pracach domowych, ale zawsze kończyło się to spięciem. Wszystko robił źle, chociaż dobrze mu tłumaczyłam. Sprzątał kuchnię przez godzinę, a i tak wyglądała fatalnie. Koleżanka zażartowała, że mam chyba troje dzieci. Nie mogłam nie przyznać jej racji.
Zobacz także: „W pojedynkę czuję się niekompletna”. O kobietach borykających się z syndromem dziewczynki z zapałkami
Podobnie wygląda sytuacja w związku Agnieszki. Mój partner sprawa wrażenie bardzo pewnego siebie. Ma dominującą osobowość. Nadaje się na szefa i dobrze czuje się w tej roli. Ludzie go poważają, proszą o rady. W domu jednak zmienia się nie do poznania. Wydaje się często bezradny. Na początku wydawało mi się to urocze. Teraz jestem coraz częściej zirytowana jego zachowaniem. Czuję się bardziej jak jego matka, a nie narzeczona. Zawsze muszę myśleć za nas dwoje.
Gdzie szukać przyczyn tego zjawiska? Zdaniem socjologów wpisuje się ono w ramowanie płciowe, gender framing. Gruntownie badała je swego czasu Cecilia Ridgeway, słynna amerykańska badaczka. Jej zdaniem opisane powyżej zachowania są wpisane w listę oczekiwań wobec kobiet. Społecznie, jak i kulturowo została im bowiem przydzielona rola zarządzających rodziną jako całością. Kobiety miały być strażniczkami ogniska domowego - nie tylko zapewniającymi wsparcie emocjonalne, ale także przewidującymi i odpowiedzialnymi. Niestety do tej pory jesteśmy zakładniczkami owej opowieści.
Zobacz także: Tak będzie wyglądać nowe mieszkanie Karoliny Gilon. Eleganckie wnętrza robią wrażenie
